Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε σε κοινωνικό «παγόβουνο». Ο Στέφανος Κασσελάκης θυμίζει απλά την ορχήστρα του «Τιτανικού» που εξακολουθούσε να παίζει ενώ το πλοίο βυθιζόταν. Η διάλυση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρωτοφανής στα χρονικά της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για τη χώρα.
Ο διπολισμός που χαρακτήρισε τη Μεταπολίτευση έχει τελειώσει. Οι αναμετρήσεις του «φωτός» με το «σκότος» αποδείχθηκαν στην πορεία των χρόνων «αδειανά πουκάμισα». Με το «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» έκλεισε αυτός ο κύκλος του πολιτικού ανταγωνισμού καθώς έχει πλέον συνειδητοποιηθεί ότι ζούμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε μια παγκοσμιοποιημένη και υπερδικτυωμένη οικονομία. Οπότε κανείς δεν μπορεί να λέει ό,τι θέλει μόνο και μόνο για να ακούγεται ευχάριστος μέσα στις δυσκολίες που πράγματι υπάρχουν.
Αυτό όμως που ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει, είναι σωστά τη δουλειά του, όποια κι αν είναι αυτή. Από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον οδοκαθαριστή. Επαγγελματισμό και σοβαρότητα χρειάζεται στη χώρα σε όλα τα επίπεδα κι αυτό δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς «Δεξιά» – «Αριστερά» και «Κέντρο». Αυτά είναι άδεια πολιτικά κελύφη, απομεινάρια μιας άλλης πραγματικότητας που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη φάση που διανύουμε. Μια φάση μεταβατική όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο. Το κρίσιμο σε αυτή τη μετάβαση είναι να μην μείνουμε πίσω ως χώρα όπως έχει συμβεί και σε άλλες ιστορικές περιόδους όπως επίσης και να μην μείνουν πίσω οι πιο ευάλωτοι πολίτες όπως συμβαίνει συνήθως στις περιόδους κρίσεων και δυσκολιών.
Αυτές οι προτεραιότητες απαιτούν λύσεις εφαρμοσμένης πολιτικής και είναι αυτό, μέχρι στιγμής, το μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όχι πως δεν κάνει λάθη, το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος, αλλά στη συγκεκριμένη συγκυρία κάνει πιο σωστά από οποιονδήποτε άλλο τη δουλειά του ως Πρωθυπουργός της χώρας. Από τα επιδόματα στήριξης μέχρι την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων κι από την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας μέχρι την καθαρή εξωτερική πολιτική της χώρας με βάση τις συμμαχικές της υποχρεώσεις.
Προφανώς υπάρχουν μεγάλα προβλήματα. Το να μένουν 7 στους 10 νέους άνω των 30 με τους γονείς τους είναι θέμα. Το να εκτοξεύονται τα ενοίκια και να γίνεται βραχνάς η στέγαση μιας οικογένειας είναι μεγάλο πρόβλημα. Το να ελέγχουν 10 ΑΦΜ όλο το λιανεμπόριο της χώρας, όπως τόνισε ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου κ. Γιάννης Πάππου μιλώντας στον Real Voice, και ύστερα να αναρωτιόμαστε γιατί δεν υποχωρεί η ακρίβεια είναι μια δομική παθογένεια. Αλλά αυτά και άλλα πολλά δεν θα λυθούν με αφορισμούς και λόγια του αέρα. Ούτε υπάρχουν γεμάτα κρατικά ταμεία για «φιλολαϊκή» πολιτική. Θα λυθούν στο βαθμό που η χώρα κοιτάζει το μέλλον με αισιοδοξία και όχι με φόβο. Σίγουρη για τα οικονομικά πλεονεκτήματά της και τη γεωπολιτική αξία της. Και με ηγεσίες, σε Πολιτεία, Αγορά και Κοινωνία των πολιτών, που ξέρουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και γι’ αυτό ακριβώς ξέρουν και να συνεργάζονται.
Στο τέλος της μέρας λοιπόν, για να αλλάξει ο σημερινός συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων που σφραγίζεται από την επικυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη θα πρέπει να υπάρξει ανταγωνιστής, ο οποίος να πείσει την πλειοψηφία της κοινωνίας πως μπορεί να κάνει ακόμη πιο σωστά τη δουλειά του Πρωθυπουργού. Κι αυτός ο ανταγωνιστής δεν φαίνεται στα πρόσωπα του κ. Κασσελάκη, του κ. Ανδρουλάκη ή της κ. Αχτσιόγλου. Μια λογική πρόγνωση είναι πως ο ανταγωνιστής του κ. Μητσοτάκη δεν πρόκειται να αναδειχθεί μέσα από την Κεντροαριστερά, όσο είναι αυτός που κυριαρχεί απόλυτα με τους όρους που περιγράφηκαν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρξει. Αν και αόρατος για την ώρα, στην πολιτική, όπως και στη φύση, δεν υπάρχουν κενά.
