Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει πως δεν είναι οι θεσμοί που καταξιώνουν τα πρόσωπα. Αντίθετα είναι τα πρόσωπα που με το ήθος τους, τη δουλειά τους και τις αρχές που υπηρετούν δίνουν πραγματική οντότητα στους θεσμούς. Αυτό ισχύει οριζόντια σε όλη τη θεσμική λειτουργία του κράτους. Από τον προϊστάμενο μιας δημόσιας υπηρεσίας μέχρι τον Πρωθυπουργό και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το ίδιο ισχύει και προφανώς και για τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας. Ο/η βουλευτής οφείλει να βουλεύεται για τους πολίτες που εκπροσωπεί και όχι να βολεύεται στα προνόμια ενός αξιώματος που κατέχει με την εντολή των συμπολιτών του.
Την Κυριακή λοιπόν ο πολίτης δεν ψηφίζει μόνον για Πρωθυπουργό και για το κόμμα που θέλει να σχηματίσει κυβέρνηση. Ψηφίζει και το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που θα τον εκπροσωπήσουν. Και οφείλει να περάσει κυριολεκτικά από «κόσκινο». Ποιοι είναι, τι κάνουν, τι έχουν κάνει, ποιες είναι οι αποδείξεις της αξιοπιστίας τους, με τι ήθος βρίσκονται στην πολιτική, πόσο πιθανό είναι να σηκώσουν το τηλέφωνο όταν τους χρειαστείς; Έχουν το θάρρος της γνώμης τους ή λένε «ναι σε όλα»; Ξέρουν να ακούν ή μόνο να μιλάνε; Έχουν ενσυναίσθηση και αφουγκράζονται τις αγωνίες της κοινωνίας ή μήπως η αγωνία τους εξαντλείται στην εξασφάλιση της βουλευτικής αποζημίωσης και των προνομίων; Ποιοι είναι οι αγώνες που έχουν κάνει για να κάνουν καλύτερο τον τόπο που εκπροσωπούν; Είναι άνθρωποι του διαλόγου και της συνεργασίας; Βάζουν πλάτη στις προσπάθειες της αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού; Ή από τη Δευτέρα και εφόσον εκλεγούν θα μοιάζουν με μικρούς «Λουδοβίκους» και θα κοιτάνε μόνο να καρπωθούν «κατόπιν ενεργειών» τους τις προσπάθειες άλλων;
Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Οι λάθος επιλογές πληρώνονται και συνήθως ακριβά. Η ποιότητα της δημοκρατίας μας εξαρτάται πρωτίστως από την ποιότητα της εκπροσώπησης των πολιτών. Καχεκτική ή πελατειακή εκπροσώπηση σημαίνει αυτόματα καχεκτική και πελατειακή δημοκρατία. Τίποτα χειρότερο από το να βρεθεί ο λάθος άνθρωπος σε θέση ευθύνης και να μπορεί να εκμεταλλευτεί την εξουσία που του παραχωρούν οι πολίτες για προσωπικό όφελος. Κι έχουμε βαρεθεί να μετράμε τέτοια παραδείγματα.
Ικανοί άνθρωποι υπάρχουν. Ίσως δεν είναι οι πιο προβεβλημένοι στα κόμματά τους ή οι πιο αναγνωρίσιμοι στο πολιτικό star system. Ευθύνη του πολίτη είναι να τους βρει και να τους στηρίξει. Η δύναμη του σταυρού απαιτεί περίσκεψη και όχι συνήθεια. Αν δεν θέλουμε «μία από τα ίδια», πρωτίστως οφείλουμε να κάνουμε πρώτοι εμείς, ως πολίτες, τη διαφορά.
