Η απόφαση για την αύξηση του Τέλους Ανθεκτικότητας στις διανυκτερεύσεις των τουριστών έχει δημιουργήσει έντονο προβληματισμό στον ξενοδοχειακό κόσμο και είναι εύλογο. Κάθε επιβάρυνση στην τιμή πώλησης του τουριστικού προϊόντος ροκανίζει την ανταγωνιστικότητά του. Στον στίβο του τουρισμού δεν «τρέχουμε» μόνοι μας. Τρέχουν και πάρα πολλοί ανταγωνιστές στην ευρύτερη γειτονιά μας κι αυτό δεν θα πρέπει να το υποτιμάμε, όταν μάλιστα εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια κόπωσης, ακόμη και σε εξαιρετικά δημοφιλείς προορισμούς.
Ασφαλώς όλη αυτή η συζήτηση περί «υπερτουρισμού» που γίνεται το τελευταίο διάστημα αποτέλεσε «βούτυρο στο ψωμί» για να δικαιολογηθεί ένα τέτοιο μέτρο υψηλού ρίσκου για την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Ωστόσο είναι μια συζήτηση που γίνεται με απλουστεύεις και μπόλικο εισαγόμενο μιμητισμό από προορισμούς όπως η Βαρκελώνη και η Βενετία. Ξεχνούν βέβαια όσοι αναπαράγουν άκριτα αυτή την επιχειρηματολογία πως οι συγκεκριμένες πόλεις έχουν τουρισμό 365 μέρες το χρόνο και όχι 60, όπως συμβαίνει με την πλειοψηφία των ελληνικών προορισμών. Ξεχνούν επίσης πως τα μεγέθη της ισπανικής και της ιταλικής οικονομίας δεν έχουν καμία σχέση με το μέγεθος της ελληνικής κι αν βγάλουμε από την εξίσωση τον τουρισμό δεν μένουν και πολλοί άλλοι κλάδοι με αντίστοιχη συνεισφορά. Παρ’ όλα αυτά, στη χώρα που «ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» οι απλουστεύσεις και ο κοινωνικός αυτοματισμός πάντα βρίσκουν εύκολα πρόσφορο έδαφος, οπότε «ας πληρώσουν οι ξενοδόχοι που κονομάνε».
Με την ευρωπαϊκή οικονομία σε στασιμότητα, πληθωριστικές πιέσεις παντού και με δυο πολέμους στην ευρύτερη γειτονιά μας που τροφοδοτούν τη διαρκή αβεβαιότητα για τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά που αποτελούν τις βασικές τουριστικές αγορές μας, το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας είναι υπαρκτό. Η επιβάρυνση εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο για τις επόμενες τουριστικές σεζόν.
Ο μόνος τρόπος για να μετριαστεί το ρίσκο αυτό είναι οι συγκεκριμένοι πόροι να «πιάσουν τόπο» στον τόπο που εισπράττονται και να συμβάλλουν στην αναβάθμιση των υποδομών του. Αυτή είναι η πρόταση Χατζημάρκου. Την έχει διατυπώσει εδώ και μήνες και αποτελεί απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου του Νοτίου Αιγαίου. Όπως έχει επισημάνει ο Περιφερειάρχης «το Τέλος Ανθεκτικότητας στην κλιματική κρίση, να λειτουργήσει ως ο μόνιμος μηχανισμός κάλυψης της διαφοράς που προκύπτει στην χρηματοδότηση της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου από την διαχρονική έλλειψη τομεακών έργων κλίμακας».
Είναι και αναπτυξιακά αλλά και ηθικά το σωστό. Θα είναι και η σωστή απάντηση στο εύλογο ερώτημα που βάζει ο κόσμος του τουρισμού για το που πήγαν τα χρήματα από την εφαρμογή του μέτρου εδώ κι ένα χρόνο όπως και το που θα πάνε και τώρα που αυξάνεται ακόμη περισσότερο.
Το αίτημα αυτό θα πρέπει να υποστηριχθεί πρωτίστως από τους θιασώτες της θεωρίας που υπερτουρισμού που δήθεν κόπτονται για τις τοπικές κοινωνίες των νησιών από τα κλιματιζόμενα γραφεία τους στην Αθήνα. Στο τέλος της μέρας, ο νησιώτης που κρατάει όρθιο τον τουρισμό και φέρνει επιτυχίες γιατί να χρηματοδοτεί αυτοκινητόδρομους στην Άρτα ή στην Αλεξανδρούπολη; Τυχαία τα παραδείγματα. Αντίθετα αν οι πόροι αυτοί επενδυθούν στην αναβάθμιση των υποδομών των νησιών θα βελτιώσουν σημαντικά την καθημερινότητα για κατοίκους και επισκέπτες.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και πεδίο έκφρασης ειλικρινούς ενδιαφέροντος για τα νησιά μας.
