Όλοι ξέρουμε τα βασικά που έχει ανάγκη η Ελλάδα για να πάει μπροστά. Επενδύσεις με προστιθέμενη αξία για την οικονομία, περισσότερες και καλύτερες δουλειές, ειδικά για το υψηλά καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας και σταθερή γεωπολιτική ρότα που θα διασφαλίζει αποτελεσματικά την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Αλλά από το «ξέρω» μέχρι το «μπορώ», η απόσταση είναι μεγάλη. Ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να κάνει αυτό που ξέρει πως έχει ανάγκη η χώρα του. Είναι αυτή η αναγνώριση που έδωσε στον Κ. Μητσοτάκη το 41% στις εκλογές του 23. Αλλά ένα χρόνο μετά, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι για τον ίδιο και το κόμμα του ένα προειδοποιητικό καμπανάκι αφύπνισης. Με ευγενικό και ήπιο τρόπο. Διά της αποχής. Χωρίς να αλλάξουν δηλαδή οι πολίτες τον βασικό συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων, δίνοντας στον κ. Μητσοτάκη την ευκαιρία να δοκιμάσει να φέρει καλύτερα αποτελέσματα στη μέχρι σήμερα «αχίλλειο πτέρνα» της διακυβέρνησής του, την ακρίβεια.
Προφανώς είναι ένα δύσκολο πρόβλημα που δεν επιδέχεται εύκολες λύσεις. Όμως πρέπει να αντιμετωπιστούν πάση θυσία οι ανεξέλεγκτες διαστάσεις που λαμβάνει αφού η αποτυχία στο ζήτημα της ακρίβειας θα συμπαρασύρει και θα θέσει σε κίνδυνο και μια σειρά επιτυχιών που ανοίγουν το δρόμο προς την «επόμενη μέρα» μιας καλύτερης Ελλάδας.
Οι πολίτες, εκμεταλλευόμενοι τη χαλαρότητα των ευρωεκλογών, επέδειξαν για την ώρα στάση αναμονής. Περιμένουν από τον κ. Μητσοτάκη και όχι από την διασπασμένη και σπαρασσόμενη κεντροαριστερά, να δείξει πως ξέρει και μπορεί, αν όχι να λύσει, τουλάχιστον να ανακουφίσει τα ελληνικά νοικοκυριά από το δυσθεώρητο πλέον κόστος διαβίωσης. Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό. Το Κράτος δεν μπορεί να απέχει από το σοβαρότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα διότι «πληρώνεται» με το ίδιο νόμισμα. Απέχουν και οι πολίτες, οι οποίοι θέλουν πολιτικό ρεαλισμό και αποτελέσματα. Είναι η ώρα που ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να δείξει πρώτον, πως το Κράτος, ως οφείλει, εποπτεύει την αγορά και δεύτερο πως αυτό το Κράτος εκτελεί με ευθύνη τη θεσμική αποστολή του για την προστασία των πολιτών του.
Εικάζω πως η επιλογή του κ. Θεοδωρικάκου για την «ηλεκτρική καρέκλα» του Υπουργού Ανάπτυξης δεν είναι άσχετη με την ανταπόκριση σε αυτή την αναγκαιότητα. Με βιογραφικό Γραμματέα της ΚΝΕ και στενού συνεργάτη του Κώστα Λαλιώτη στα χρόνια της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ , ο κ. Θεοδωρικάκος έχει τις παραστάσεις και την εμπειρία για να ξέρει πως όταν το κράτος θέλει να κάνει οποιαδήποτε επιχείρηση, όσο μεγάλη κι αν είναι, να συμμορφωθεί με μια συγκεκριμένη πολιτική, έχει τον τρόπο να το επιβάλλει.
Στο Μαξίμου δεν χρειάζεται να διαβάσουν τ’ άστρα. Το μήνυμα είναι εκκωφαντικά σαφές: Το κόστος ζωής μεταφράζεται σε πολιτικό κόστος. Η απληστία έχει διαλυτικές συνέπειες για το κοινωνικό σώμα και με απρόβλεπτες πολιτικές παρενέργειες που ενδέχεται να βάλουν τη χώρα σε νέες περιπέτειες. Γι’ αυτό και όσο υπάρχει χρόνος, κάποιος πρέπει να «συμμαζέψει» την απληστία. Κι αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Δεν υπάρχει άλλος. Μετά είναι ο Κανένας.
