Βρίσκεται έστω και ένας σ’ αυτή την χώρα που να μην έχει εκφέρει άποψη για το «Υπάρχω»; Δεν υπάρχει ! Το .. υπαρξιακό θέμα έχει καταντήσει γραφικό, για να μην πω γελοίο. Μαζική υστερία .
Δεν ξέρω πόσοι αποθεώνουν και πόσοι κατακρημνίζουν την ταινία ή τον ίδιο τον Καζαντζίδη.
Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι εμένα μ’ αρέσει ο Καζαντζίδης .
Έγινε λαϊκός ήρωας , είτε γουστάρεις να τον ακούς είτε όχι. Το γιατί και το πώς, δεν είναι της παρούσης. Ο Στέλιος έχει καταγραφεί στο μουσικό DNA του Έλληνα ως ο απόλυτος εκφραστής του πόνου, του καημού, της φτώχειας, της καταφρόνιας , της ξενιτιάς κλπ. Εξέφρασε μια συγκεκριμένη εποχή και ορισμένα κοινωνικά στρώματα.
Καλός ερμηνευτής βεβαίως, δεν τον λες και μνημειώδη όμως. Φαινόμενο απήχησης ναι, αλλά όχι και φαινόμενο ερμηνείας. Φεμινιστής δεν ήταν, ειδικά σε μια εποχή όπου η πατριαρχία ήταν στα καλύτερά της, η θέση της γυναίκας στα χειρότερά της και ο άντρας ο πολλά βαρύς κυριαρχούσε . Γι’ αυτό σας λέω, βαστάτε λίγο, η μυθοποίηση έχει και τα όριά της.
Φρενίτιδα στα social. Ήταν καλός ο Μάστορας ; Του έμοιαζε; Τραγουδούσε σαν εκείνον; Αδιάφορα όλα , είναι θέμα προσωπικού γούστου , περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα .
Φτάνει όμως με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για τραγούδια που είναι ωδή στους καημούς του Έλληνα μιας άλλης εποχής.
Νοσταλγείς ναι , συγκινείσαι μάλιστα , αλλά μέχρι εκεί .
Αφήστε τον Καζαντζίδη στην ησυχία του .
Όλοι έχουμε τραγουδήσει το «Υπάρχω», έχει γίνει μέγιστο σημείο αναφοράς καψούρας .
Αλλά ΥΠΑΡΧΕΙ και το μέτρο, παιδιά . Σε όλα .
R.N.B