«Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε».
Η φράση αυτή του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος στοχοποιήθηκε ανελέητα από τον «αυριανισμό» της εποχής, είναι μια διαρκής υπόμνηση πως η τοξικότητα αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη μιας κοινωνίας. Κι αν σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους μπροστά στις εμφανίσεις του «τέρατος» τότε αυτό σημαίνει πως μας έχει κάνει ίδιους, γεγονός καθόλου μα καθόλου καλό για την εξέλιξη της κοινωνίας μας.
Κάνω αυτή την εισαγωγή με αφορμή την καταδικαστική απόφαση της Δικαιοσύνης για ιδιοκτήτη τοπικών μέσων της Ρόδου για δεκαέξι (16!) περιπτώσεις συκοφαντικής δυσφήμισης σε βάρος του Περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου Γιώργου Χατζημάρκου. Και δεν ήταν όλες, σύμφωνα με συνεργάτες του. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κάποιος «δεν βαριέσαι, και τι έγινε;». Όμως είναι αυτή ακριβώς η στάση απέναντι στα πράγματα που τρέφει το «τέρας».
Δεν είναι μόνο ζήτημα προσωπικής δικαίωσης του Περιφερειάρχη. Κατά μία έννοια είχε ήδη δικαιωθεί στη συνείδηση των πολιτών που τον ψήφισαν για τρίτη συνεχόμενη θητεία και μάλιστα με μεγαλύτερο ποσοστό από τις δυο προηγούμενες νίκες του. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την προσωπική δικαίωση. Είναι ζήτημα που αφορά τη λειτουργία της δημοκρατίας, τον δημόσιο λόγο, τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Εν προκειμένω σύμφωνα με τη δικογραφία μιλάμε για ιστορίες φανταστικές που επινοήθηκαν με μόνο στόχο να πλήξουν πολιτικά και να απαξιώσουν ηθικά τον Περιφερειάρχη. Έκφραση ενός κυνισμού που υποστηρίζει «μην αφήσεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ιστορία» και μιας αντίληψης που λέει «αλήθεια είναι ό,τι θέλεις να είναι». Ακόμη και να κατηγορείς τον Περιφερειάρχη ως ηθικό αυτουργό για πρόκληση πυρκαγιών στην Τουρκία για να έρθουν τουρίστες στη Ρόδο! Αδιανόητα πράγματα.
Η Δικαιοσύνη έπραξε στο ακέραιο το καθήκον της. Είναι αυτή που έχει τη θεσμική αποστολή να υψώσει τείχος προστασίας έναντι του «τέρατος». Ειδικά σε μια συγκυρία που η τεχνολογία και ειδικά οι εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης μπορούν να δημιουργήσουν τα λεγόμενα «deep fakes» , είτε με τη μορφή ηχητικών, είτε με τη μορφή videos, προσδίδοντας απόλυτη αληθοφάνεια σε απόλυτα ψέματα.
Η περίπτωση λοιπόν της Ρόδου μπορεί να φαίνεται σταγόνα στον ωκεανό της τοξικότητας και των επιχειρήσεων δολοφονίας χαρακτήρων, όμως η απόφαση των δικαστών είναι ένα μήνυμα που υπερβαίνει τα τοπικά σύνορα. Το μήνυμα μιας Δικαιοσύνης που δεν συνθηκολογεί με την αυθαιρεσία και υπενθυμίζει πως η ελευθερία της έκφρασης προϋποθέτει συνείδηση κι ευθύνη αλλιώς μετατρέπεται σε ασυδοσία που μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει.
Και κάτι ακόμα. Τα περιφερειακά μέσα ενημέρωσης κατηγορούνται συχνά πυκνά – και όχι πάντα άδικα – ως «θερμοκήπια» ανομίας, εκβιασμών και συναλλαγών «κάτω από το τραπέζι». Είναι σημαντικό να διαχωρίζεται με τη σφραγίδα της δικαιοσύνης η ήρα από το σιτάρι και να μην καίγονται και τα «χλωρά» που προσπαθούν έντιμα μαζί με τα «ξερά» που υπηρετούν από μικροπολιτικές σκοπιμότητες μέχρι ναρκισσιστικές μεγαλομανίες. Όχι δεν είναι όλα τα περιφερειακά μέσα ίδια. Και η ύπαρξη του Real Voice στα fm και στο διαδίκτυο είναι η απόδειξη της διαφοράς.
