Η συζήτηση για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου ξεκινάει στραβά, τηρώντας την παράδοση του να αντιμετωπίζονται περίπου ως μια μεγάλη δημοσκόπηση. Δεν είναι όμως. Είναι έκφραση της λαϊκής βούλησης που παράγει συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό είναι εξίσου τεράστιο λάθος να αντιμετωπίζονται είτε σαν ευκαιρία χαλαρής ψήφου για χαβαλέ, είτε σαν προειδοποιητική ψήφος προς την κυβέρνηση, είτε για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών στην κεντροαριστερή «πολυκατοικία».
Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου είναι από μόνες τους μια κρίσιμη αναμέτρηση, σε μια κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα, για την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Το διακύβευμα είναι υψηλό. Αφορά στην προσπάθεια να αντιμετωπιστούν δυσθεώρητες προκλήσεις, από την κλιματική κρίση ως την ψηφιακή επανάσταση κι από το μεταναστευτικό μέχρι την αγροτική παραγωγή. Η διαφύλαξη του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής σημαίνει να διαφυλάξουμε τη σταθερότητα και την πρόοδο. Με βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, με θέσεις δουλειάς, με ενίσχυση του εισοδήματος των πολιτών και με θωράκιση του κοινωνικού κράτους.
Αυτές οι επισημάνσεις δεν είναι ούτε θεωρία, ούτε συνθήματα. Σηματοδοτούν πολιτικές επιλογές που θα έχουν άμεσο αντίκρισμα στη ζωή των πολιτών. Θα διαμορφώσουν την καθημερινότητά τους σε κάθε γωνιά της Ενωμένης Ευρώπης και της Ελλάδας.
Όσο πιο συνεκτική είναι η στάση της Ευρώπης απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να επιτευχθεί η έξοδος από το σημερινό τοπίο της αβεβαιότητας και της χαμηλής ορατότητας. Κι αυτό είναι το ύψιστο ζητούμενο αυτών των ευρωεκλογών. Να ενισχυθούν οι δυνάμεις που πιστεύουν πως όσο περισσότερο ενώνουμε τις δυνάμεις μας στην Γηραιά Ήπειρο, τόσο καλύτερα μπορούμε να πορευτούμε σε έναν καινούργιο κόσμο.
Προφανώς δεν υπάρχει παράδεισος επί της γης και σίγουρα ποτέ και πουθενά δεν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες. Πολλώ δε μάλλον σε μια Ευρώπη με 27 κράτη – μέλη και με μια χαραγμένη γραμμή μεταξύ Βορρά – Νότου που κατά διαστήματα είναι περισσότερο ή λιγότερο έντονη. Ο ευρωσκεπτικισμός σε αρκετές περιπτώσεις είναι εύλογος. Δεν τα έχει καταφέρει καλά η Ευρώπη σε όλα. Σίγουρα όμως έχει καταφέρει πολλά και στην περίπτωσή μας θα ήταν σοφό να αναλογιστούμε που θα βρισκόμασταν σήμερα εάν η Ελλάδα δεν ανήκε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Ειδικά τα νησιά μας, τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου και ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσονται τα τελευταία χρόνια είναι η καλύτερη πιστοποίηση της επιτυχίας του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Όμως αυτή τη στιγμή αναδύονται δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν την Ευρώπη. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απειλούν να μετατρέψουν ξανά την Ευρώπη σε πεδίο εθνικών εγωισμών και μεσομακροπρόθεσμα σε αρένα εθνικιστικών συγκρούσεων, γυρίζοντας προς τα πίσω το ρολόι της Ιστορίας.
Οι ευρωεκλογές λοιπόν δεν είναι εκλογές δεύτερης διαλογής. Το μέλλον των Ελλήνων πολιτών είναι συνδεδεμένο με το δημιουργικό μέλλον της Ευρώπης. Αυτή θα έπρεπε να είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει. Μιας Ευρώπης περισσότερο δημοκρατικής, περισσότερο δυναμικής, αποτελεσματικής και ενωμένης. Μιας Ευρώπης πιο κοντά στον πολίτη και λιγότερο γραφειοκρατικής και απρόσωπης. Γι’ αυτό και η ψήφος των πολιτών πρέπει να είναι θετική, πρωτίστως για την Ευρώπη.
