Το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου έδειξε πως το πολιτικό παιχνίδι είναι ξεκάθαρα πλέον αναμέτρηση προσώπων. Η κρίση των προσώπων, όπως παρουσιάζονται στη δημόσια σκηνή, υποκαθιστά την κρίση για όλα τα επιμέρους ζητήματα. Οι ιδεολογίες έχουν πάει στα αζήτητα. H ισχυρή ταύτιση με ένα κόμμα ανήκει στο παρελθόν. Οι διαιρέσεις της παραδοσιακής πολιτικής γεωγραφίας συγκινούν όλο και λιγότερους. Από κει και πέρα, προγράμματα έχουν όλοι. Θέσεις, προτάσεις, απόψεις. Αλλά ποιος και μαζί με ποιους θα τα κάνει πράξη; Στο τέλος όλα συμπυκνώνονται στα χαρακτηριστικά του ηγέτη. Κι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά αξιολογήθηκαν στην κάλπη από τους πολίτες με αποτέλεσμα τον θρίαμβο του ικανότερου και την πανωλεθρία του πιο αναξιόπιστου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εγγυήθηκε προσωπικά ένα θετικό αφήγημα για τη χώρα. Χωρίς πολλά λόγια, υποστήριξε πως μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη με λιγότερους φόρους, καλύτερους μισθούς και περισσότερες επενδύσεις. Αφήγημα που επιβεβαιώνεται από στοιχεία αλλά και από την τρέχουσα κοινωνική εμπειρία.
Για παράδειγμα, δεν είναι ασφαλώς τυχαίο το εκλογικό ρεκόρ της ΝΔ στα Δωδεκάνησα. Αντανακλά τα ρεκόρ στον τουρισμό, την πανευρωπαϊκή πρωτιά της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου στην ανάπτυξη για το 2021, τη διαρκή βελτίωση τζίρων και εισοδημάτων, τη δημιουργία ευκαιριών και δυνατοτήτων βιώσιμης ανάπτυξης των νησιών που συγκεντρώνουν διεθνές ενδιαφέρον και αναγνωρίζονται ως παγκόσμιες καλές πρακτικές. Μέχρι πριν λίγα χρόνια λέγαμε «κάντο όπως το Ντουμπάι», τώρα έρχονται τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να πουν «κάντο όπως η Τήλος», σχετικά με την επίτευξη μηδενικών αποβλήτων. Και ακριβώς επειδή συμβαίνουν όλα αυτά, αντανακλά και την «καλή χημεία» των προσώπων, όπως αυτή διαπιστώθηκε επανειλημμένα μεταξύ του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του Περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου Γιώργου Χατζημάρκου, η θριαμβευτική επανεκλογή του οποίου στις αυτοδιοικητικές εκλογές του φθινοπώρου μπορεί να θεωρείται πλέον ως απόλυτα ασφαλής πρόβλεψη. Το έδειχναν όλες οι δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα για τις Περιφερειακές εκλογές, το πιστοποιεί με ξεκάθαρο τρόπο και το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η «άλλη πλευρά» είναι σαφές ότι έχει ζήτημα προσώπων σε όλα τα επίπεδα. Ο κ. Τσίπρας δεν κατάφερε να γίνει τίποτα περισσότερο από εκφραστής της άρνησης και πωλητής υποσχέσεων. Κι αυτή η στάση έχει διαποτίσει όλο το δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, σε όποιο επίπεδο κι αν εκφράζεται, είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε στην αυτοδιοίκηση. Αν δεν διαθέτει εφεδρείες σε πρόσωπα που θα βγουν μπροστά για να αναστηλώσουν την αξιοπιστία του κόμματος μέσα στα επόμενα χρόνια και να πείσουν πως έχουν επαφή με την πραγματικότητα, είναι βέβαιο πως ο ιστορικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει κάπου εδώ.
Ανάμεσα στον θρίαμβο του ενός και την πανωλεθρία του άλλου, βρήκε τόπο να σταθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης. Το εκλογικό σώμα, του άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας. Όχι για να αναστήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά για να γνωρίσει τον ίδιο καλύτερα. Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης διαβάσει σωστά αυτό το μήνυμα, τότε καλείται να αποδείξει πως μπορεί να γίνει ο εκφραστής μιας σύγχρονης αντιπολίτευσης που δεν μηδενίζει, δεν ελεεινολογεί, που αναγνωρίζει το σωστό, που ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη χώρα και κατ’ αναλογία για κάθε τόπο της πατρίδας μας, χωρίς να προτάσσει την κομματική καταγραφή. Το μεγάλο «crash test» για τον ενισχυμένο κ. Ανδρουλάκη θα γίνει στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές. Η στρατηγική που θα ακολουθήσει, τα πρόσωπα που θα στηρίξει και οι συνεργασίες που θα τολμήσει, θα επιβεβαιώσουν αν τελικά με την ευκαιρία που του δόθηκε θα μπορέσει να κάνει τη «διαφορά» ή αν θα τη σπαταλήσει και θα αποδειχθεί κι αυτός «μία από τα ίδια».
Κάθε συγκυρία έχει τις ιστορικές απαιτήσεις της. Η αποτελεσματική ανταπόκριση σε αυτές είναι που αναδεικνύει τους ηγέτες. Κι αυτό συμβαίνει όταν ο προσωπικός χρόνος τους συντονίζεται με το χρόνο της ιστορίας και καταξιώνονται ως οι ικανότεροι στην εκτέλεση της αποστολής που τους αναθέτουν οι πολίτες.
