O Ηράκλειτος έλεγε πως δεν μπορείς να περάσεις δυο φορές το ίδιο ποτάμι. Η ροή αλλάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ισχύει για όλα στην ανθρώπινη ζωή, εκ των πραγμάτων και στην πολιτική που είναι η αντανάκλασή της. Το 2023 δεν είναι ούτε 2013, ούτε 2003. Πολύ περισσότερο δεν είναι 1993 όπως νοσταλγούν ορισμένοι.
Ζούμε σε ένα κόσμο που «τρέχει» με ταχύτητες νανοδευτερόλεπτου. Τα πάντα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς και η ακινησία με το ιδεολογικό επικάλυμμα μιας υποτιθέμενης συνέπειας είναι απλά μια αδιέξοδη επιλογή. Επιπλέον, στις δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες, θεωρητικά τουλάχιστον, το δικαίωμα στην ελεύθερη προσωπική έκφραση θεωρείται θεμέλιο της κοινωνικής συμβίωσης. Και δεν μπορεί να σχετικοποιείται και να καταστρατηγείται μέσα από το bullying απέναντι σε όποιον/α επιλέγει να εκφραστεί διαφορετικά σε σχέση με τον τρόπο που το έκανε στο παρελθόν. Το κλειδί για κάθε πρόοδο είναι η εξέλιξη και η προσαρμογή σε νέες ανάγκες, νέα δεδομένα και νέες απαιτήσεις.
Οι επισημάνσεις γίνονται με αφορμή τις αντιδράσεις για τις μετακινήσεις στελεχών μεταξύ διαφορετικών πολιτικών χώρων. Πρώτα το είδαμε από μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΜΕΡΑ25 που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Τις τελευταίες ημέρες το βλέπουμε και με τις μετακινήσεις από το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ στη ΝΔ, μεταξύ των οποίων και η Ελευθερία Φτακλάκη εδώ στα Δωδεκάνησα.
Μέσα σε ένα κλίμα οξύτατης και διχαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης οι σχολιασμοί αυτών των μετακινήσεων μετατρέπονται σε προσωπικές επιθέσεις και σε μια πολεμική απαξίωσης. Ειδικά μάλιστα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έχουν αναχθεί πλέον σε βασικό μέσο προπαγάνδας, η πολιτική ανθρωποφαγία, παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις με ανοίκειες επιθέσεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Ασφαλώς όλοι κρινόμαστε για τις επιλογές μας. Αλλά αυτή η κριτική θα έπρεπε να σημαίνει διάλογο, αντιπαράθεση απόψεων και αναμέτρηση επιχειρημάτων. Οι «ταμπέλες» και οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί, πασπαλισμένοι ενίοτε κι από ισχυρές δόσεις σεξισμού, δεν μαρτυρούν καμία πολιτική εντιμότητα όπως διατείνονται διάφοροι αυτόκλητοι κήνσορες της πολιτικής ηθικής. Στην ουσία πρόκειται για κομπλεξισμούς που μέσα από μια δήθεν υπεράσπιση «ιερών και οσίων» εκφράζουν την ωμότητα της ανθρωποφαγικής τους πρόθεσης.
Προφανώς η νηφαλιότητα και η ψυχραιμία δεν βρίσκουν εύκολα χώρο σε μια πολωτική αντιπαράθεση. Όμως η ανθρωποφαγία του καφενείου και του κουτσομπολιού της γειτονιάς, ισχυροποιημένη όσο ποτέ μέσα από τη δύναμη και την επιδραστικότητα των κοινωνικών δικτύων απειλεί την ίδια την υπόσταση της ελεύθερης σκέψης, έκφρασης και δράσης. Κι αυτό είναι ένα πολύ ανησυχητικό σύμπτωμα πολιτικής παρακμής.
