Τρεις ολόκληρες μέρες. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.
72 ατέλειωτες ώρες , 4.320 λεπτά, 259.200 δευτερόλεπτα γεμάτα «πολιτικό» λόγο: ύβρεις , προσβολές, κοινοτυπίες και κορόνες, λόγια άδεια και γεμάτα, λόγια βαριά κι ελαφριά, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Parole, parole, parole… Επίθεση, υπεράσπιση, έπαρση, αλαζονεία, φύγετε, συγκάλυψη, παραιτηθείτε, ευθύνες, δικαιοσύνη, διαφθορά, υπεύθυνοι, ανεύθυνοι, σοβαροί, καρικατούρες, επιχειρήματα, απρέπειες, αγραμματοσύνες, κοτσάνες. Και στο εντελώς άσχετο, παράθεση, για λόγους υπενθύμισης, του κυβερνητικού έργου. Για να μην ξεχνιόμαστε. Φυσικά και έχει κάνει σωστά πράγματα αυτή η κυβέρνηση. Πολλά και σε πολλούς τομείς. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας στην παρούσα χρονική στιγμή.
Στην ακανθώδη συζήτηση για τα Τέμπη, κολυμπήσαμε (όσοι από διαστροφή παρακολουθούσαμε), σε μια κοιλάδα λάσπης και απαξίας . Όχι κοιλάδα, βούρκο. Ήταν ανάγκη να φιλοξενούνται μαθητές στα θεωρεία της Βουλής αυτές τις τρεις μέρες; Φαντάσου τι μαθήματα πολιτικής πήραν τα παιδιά…
Περίμενα να ανεβεί έστω και ένας ή μια της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης και να πει μόνο δυο λόγια. Στην κυριολεξία δυο :
«Από αυτό το μικρόφωνο της Βουλής, θέλω μόνο να πω πόσο λυπάμαι και πόσο ντρέπομαι . Όλοι όσοι μας κατακρίνετε, για όσα μας καταλογίζετε, γονείς των παιδιών και κόσμε της Ελλάδας, έχετε δίκιο, ακόμα και γι’ αυτά που έχετε άδικο. Μια συγνώμη από καρδιάς σας ζητώ εκ μέρους όλων μας. Θα έπρεπε όλο το πολιτικό προσωπικό να παραιτηθούμε σήμερα , τώρα , φταίμε – δε φταίμε. Γιατί το πολιτικό σύστημα που εμείς απαρτίζουμε, απέτυχε. Όμως, αν και ίσως δεν το αξίζουμε, σας ζητάμε μια ευκαιρία να δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι ,ότι κυλάει αίμα στις φλέβες μας , ότι έχουμε μπέσα, φιλότιμο και ικανότητες να φτιάξουμε από την αρχή αυτά που χρειάζονται οι Έλληνες και δεν τα κάναμε μέχρι σήμερα. Αν θέλετε , μας την δίνετε.»
40 δευτερόλεπτα θα διαρκούσε αυτή η ομιλία. Χρονομετρημένα. Ούτε ένας δεν βρέθηκε. Ούτε ένας .
R.N.B
