Το κοριτσάκι. Ωχρό ,ξανθό. Παρατημένο και παραιτημένο να παραπατά (από πείνα ή ονειροπόληση) μεταξύ γης και ουρανού. Μια σπίθα στα μάτια , πάντα εκεί να ανάβει και να σβήνει..
Τα σπίρτα. Ασπρόμαυρα μικρά, υπάκουα σα στρατιωτάκια. Υποταγμένα στην ανθρώπινη θέληση. Θα ανάψουν ή θα αναβάλλουν την φλόγα για ένα μέλλον πιο φωτεινό; Μα πώς θα γίνει φωτεινό αν δεν ανάψουν; Άναψέ τα!(Δεν μπορώ, είναι βρεγμένα..)
Ο Δεκέμβρης. Μπλε βελούδο, από κείνο το μπλε που σε συναρπάζει και σου υπόσχεται χειμωνιάτικα ταξίδια στη θάλασσα με ένα μεγάλο καράβι να διασχίζει τους ωκεανούς.(Τα παγόβουνα;;Ποια παγόβουνα;;)
Το χιόνι. Λευκό αλλά λερωμένο, πιτσιλισμένο με στάχτη και αίμα (η στάχτη είναι απ’ το τζάκι.. αλλά το αίμα;;)Θα έρθει το χιόνι και θα φέρει ζεστασιά.(Τι;;;)
Το σήμερα. Γκρίζο, πολύ γκρίζο, σκοτεινιασμένο. Άσπρο και μαύρο μαζί , παλεύει να διαλέξει προς τα πού θα κάτσει η μπογιά. Το άσπρο, σαν φως που πασχίζει να ξεχυθεί στο τοπίο αλλά και το μαύρο λυσσομανάει να το καταπιεί. (Δεν θα το καταπιεί, θα δεις.. το φως θα νικήσει, πάντα νικάει..)
Το αύριο. Φούξια. Ναι, ναι.. σίγουρα φούξια, εκτυφλωτικό. Που δεν ξέρεις αν είναι φούξια της έκπληξης ή του χαμού. Δεν γλιτώνεις εύκολα απ’ το φούξια, αν έχει αποφασίσει να σε κυριέψει.(Θυμάσαι εκείνη την παταπούφα με τα φούξια μαλλιά;;Τέτοιο θα είναι και το αύριο..)
Οι ώρες. Ανθρακί. Το ανθρακί του κάρβουνου που πονάει , πληγώνει έχει μέσα όμως λαμπυρίζοντα αστεράκια, σαν υποψία απρόσμενης χαράς, κάτι σαν υπόσχεση.(Κανένας θησαυρός δεν είναι άνθρακας, βλακείες λένε..)
Τα παιχνίδια. Πολύχρωμα πλουμιστά, πολλά παιχνίδια. Σε βιτρίνες. Γιατί τα κρατάνε στις βιτρίνες τα παιχνίδια;; Για να μη χαλάσουν απ’ τα χέρια που θα τα αγκαλιάσουν;;(Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουν, τι δεν καταλαβαίνεις;;)
Τα αστέρια. Ασημένια . Αλλά θολά. Τα σκεπάζουν τα σύννεφα. Σα μολύβι πέφτουν πάνω τους. Ο αέρας φυσάει αλλά αυτά εκεί.. Ανένδοτα . Λογικό, φυσάει ανέξοδη συγκίνηση..( νύχτα σπαρμένη μάγια – τα αστέρια είναι μάγια, εντάξει;;)
Η κούκλα. Ροδακινί. Και λαχταριστή. Θέλεις να την δαγκώσεις. Τόσο όμορφη. Την αγκαλιάζουν τα μικρά χεράκια. Κι εκείνη κοκκινίζει. Γίνεται να κοκκινίζει το ροδάκινο;; Γίνεται. Όταν ωριμάζει πια..(ποτέ δεν κατάλαβες την εμμονή των κοριτσιών με τις κούκλες. Θα προτιμούσαν να είναι κούκλες κι ας μην ανέπνεαν, μόνο να τις αγαπάνε και να τις θαυμάζουν)
Τα ρούχα. Πορτοκαλί. Φωτεινά και καθαρά. Τυλίγουν το λεπτό κορμί με την αποφασιστικότητα ενός Δαλάι Λάμα. Θα ντυθείς την ανάγκη , δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.(Τα ρούχα κάνουν τον άνθρωπο; Όχι ρε γαμώ το.. Αλλά τον ζεσταίνουν όταν κάνει κρύο..)
Τα παπούτσια. Κόκκινα. Αυτά θέλω. Τόσα Χριστούγεννα πέρασαν κι ακόμα .. Μάλλον ο Αϊ Βασίλης θέλει να τα θέλω πολύ, γι’ αυτό με κάνει να περιμένω. Για να τα εκτιμήσω όταν θα τα έχω. Τα φοράω και με πηγαίνουν παντού… ΠΑΝΤΟΥ(εντάξει, ας μην είναι κόκκινα, να είναι παπούτσια όμως..)
Η ευχή. Γαλάζια. Μίγμα θαλασσινού νερού και ουράνιου λιβαδιού… Πάμε λοιπόν… Κλείνω τα μάτια . Θέλω να γίνουν όλα όπως σε κείνο το παραμύθι με τη Χιονάτη… όχι, τη Σταχτοπούτα…. Όχι, την Άριελ … όχι… την πεντάμορφη που αγάπησε με την καρδιά της το τέρας κι εκείνο έγινε πρίγκιπας. Ναι, αυτό θα γίνει. Θα κάνω το τέρας πρίγκιπα !(έχω κι άλλες δυο ευχές, έτσι είπε το τζίνι..)
Η αλήθεια. Κίτρινη, πηχτή κι απαίσια. Θα την αλλάξουμε. Θα φωνάξουμε όλες τις νεράιδες και τα ξωτικά και θα την ανακατέψουμε μέχρι να μαλακώσει και να γλυκάνει. Και τότε θα την κάνουμε γλυκό, γλυκιά σαν τις δίπλες της γιαγιάς. Πού είσαι γιαγιά… Βάλε κι άλλο μέλι στις δίπλες ! Η Τίνκερμπελ και ο Πήτερ Παν πεινάνε πάλι!(η αλήθεια είναι σκλάβα του χρόνου γιαγιά, καταδικασμένη να τον υπηρετεί..)
Η νύχτα. Μαύρη φυσικά, τι άλλο; Θα το αγαπήσω το μαύρο. Δεν θα το φοβηθώ. Μόνο έτσι θα το ξορκίσω. Αλλιώς θα με τρομάζει αιώνια. Μόλις το αγαπήσω, θα είναι η συντροφιά μου και θα με γαληνεύει. την αγαπάω τη νύχτα τελικά..)
Νατάσα Ράγιου
