Στη χώρα που επινοήθηκε το μέτρο, το χάνουμε πολύ εύκολα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως την τελευταία 15ετία έχουμε περάσει «δια πυρός και σιδήρου». Το 2008 κάηκε η Αθήνα. Το 2010 μας είπαν «μαζί τα φάγαμε» και η οικονομική καταστροφή που ακολούθησε ήταν γιγαντιαίων διαστάσεων για ένα κράτος σε καιρό ειρήνης. Μαζί, απομειώθηκε και η εθνική ισχύς. Τη Μακεδονία πλέον δεν τη θυμάται κανένας. Και μόλις σηκωθήκαμε έστω και τραυματισμένοι, ακολούθησαν η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια, οι πλειστηριασμοί. Κι ήρθαν και τα Τέμπη.
Η ποσοτική συσσώρευση οδηγεί σε ποιοτική μεταβολή, λέει ο νόμος της διαλεκτικής. Προς τα πού όμως; Μπροστά ή πίσω; Πάνω ή κάτω; Στην αποχαύνωση και στη λήθη ή στη συνειδητή εγρήγορση; Να το κάψουμε το μαγαζί ή να σώσουμε την παρτίδα;
Ο σωστός δρόμος, αρέσει ή δεν αρέσει, είναι ο ανήφορος. Μπροστά στη «μαύρη τρύπα» μιας κατάθλιψης που τα καταπίνει όλα, χρειάζεται ένα ελατήριο που να μας εκτινάξει προς τα πάνω για να ξεφύγουμε. Η σωστή απάντηση είναι πάντα η εξέλιξη. Είναι νόμος της ίδιας της ζωής και κανένας δεν μπορεί να λέει παλοβομάρες για να την αρνηθεί.
Εξέλιξη σημαίνει πως ανεβαίνω επίπεδο γιατί μόνο έτσι μπορώ να λύσω τα προβλήματα που κληρονόμησα από το προηγούμενο όπου δημιουργήθηκαν. Ο Μητσοτάκης έκανε αυτή την απόπειρα με την ΕΛΛΑΔΑ 2:0. Αλλά μια «κερκόπορτα» μένει πάντα αφύλαχτη. Θυμηθείτε πως παλιότερα, η Άννα Διαμαντοπούλου «κάηκε» πολιτικά, όταν επιχείρησε να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα για την ελληνική εκπαίδευση αλλά «προδόθηκε» από ένα σύμβουλό της που δεν έκανε έγκαιρα την παραγγελία για την παράδοση των βιβλίων και οδηγήθηκε στην τραγελαφική διανομή φωτοτυπιών. Οι όμορφες προσπάθειες, όμορφα καίγονται. Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Τη στιγμή που μπαίνει σε κίνηση το μεγαλύτερο σχέδιο αναβάθμισης των υποδομών της χώρας με διασφαλισμένους πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης και το νέο ΕΣΠΑ, ο Μητσοτάκης «προδόθηκε» από έναν Υπουργό του, ο οποίος τηρώντας απαρέγκλιτα την καραμανλική πολιτική παράδοση « η μη λύση είναι λύση», καθόταν κι έβλεπε τα τρένα να περνούν. Κρίμα που ο Μητσοτάκης δεν τον παρακολουθούσε, μήπως κι έσωζε τίποτα. Αν αδικούμε τον κ. Καραμανλή και δεν είναι έτσι, να βγει να μιλήσει. Αρκετά με τις ερμηνείες της «σιωπής».
Την ώρα που καταρρέουν αμερικανικές τράπεζες και οι Κινέζοι ανοιχτά πλέον διεκδικούν να γίνουν η ηγέτιδα δύναμη όλου του κόσμου, νομίζω πως δεν θα ήταν σοφό με πράξεις ή παραλείψεις να πάμε σε μια επόμενη Βουλή όπου – μεταφορικά ή κυριολεκτικά – θα σκοτώνονται “Κασιδιάρηδες” και “Ρουβικωναίοι”. Είναι ευθύνη των κομμάτων του κυβερνητικού τόξου να αποτρέψουν ένα τέτοιο σενάριο, διαφορετικά θα πρέπει να απολογηθούν στην ιστορία. Είναι ευθύνη όλων των κομμάτων που έχουν κυβερνήσει τη χώρα και έχουν λάβει έστω και ταχύρρυθμα «μαθήματα» Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, είτε on line, είτε σε κάτι 17ωρα σεμινάρια, κεκλεισμένων των θυρών.
Η νέα γενιά δεν θα συγχωρήσει εύκολα. Είναι δικαίωμά της. Οι νέοι είναι αλαζόνες, όπως επιβάλλεται να είναι κανείς όταν είναι νέος. Είναι υποχρέωση των κομμάτων του κυβερνητικού τόξου να ακούσουν τη φωνή της και να απαντήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι και όχι σαν ρομπότ τεχνητής ιδεολογίας. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για την κυβέρνηση. Γιατί να μην γίνει 800 ευρώ ο κατώτατος μισθός; Με κρατική επιδότηση μέρους της ασφαλιστικής εισφοράς. Ναι, να βάλουμε πλάτη όλοι για να ζήσουνε με περισσότερη αξιοπρέπεια τα παιδιά μας. Στο φινάλε, κάθε φορά που γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ μας, με τους φόρους γεμίζουμε στην πραγματικότητα τα ταμεία που άδειασαν εξαιτίας προνομίων που παραχωρήθηκαν στους πλουσιότερους και οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία. Ας δώσουμε κι ένα προνόμιο στα παιδιά μας και μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα.
Δεν είναι η ώρα των συμβούλων. Είναι η ώρα του πολιτικού ενστίκτου. Αν κάτι πρέπει να κάψουμε δεν είναι η χώρα αλλά το σενάριο του εκτροχιασμού της, τη στιγμή που «πάει τρένο» στον τουρισμό κι αυτό θα βοηθήσει να βγάλουμε άλλη μια χρονιά, έστω και αγκομαχώντας. Το ότι σε κάποιους αυτό δεν αρέσει είναι δεδομένο. Αλλά η τύχη μας είναι ακόμη στα χέρια μας.
