Υπάρχει κόσμος που βλέπει το σπίτι, το μαγαζί, το ξενοδοχείο, την επιχείρησή του μέσα στη λάσπη, απελπίζεται, οργίζεται και ξεσπάει . Δεν έχει σημασία πού έχει δίκιο και πού άδικο. Δεν καταλογίζεται αδικία σε αυτόν που γνωρίζει απώλειες. Η απελπισία οπλίζει την γλώσσα και την καρδιά, όχι τον νου. Λογικό και αναμενόμενο.
Οι ζημιές είναι τεράστιες , το ίδιο και η απόγνωση.
Υπάρχουν ανάγκες για στέγη, τρόφιμα, νερό, ρούχα, χρήματα. Υπάρχει έντονη και η ανάγκη να αποδοθούν ευθύνες.
Υπάρχει πολύς θυμός που χρειάζεται ονοματεπώνυμα για να ξεσπάσει.
Όταν χάνουμε έναν άνθρωπο τα βάζουμε ακόμα και με τον Θεό . Όταν πλημμυρίσουμε δεν θα τα βάλουμε με όλους εκείνους που έχουν τις «καρέκλες»; Είτε τους ψηφίσαμε είτε όχι. Δεν έχει σημασία αν κάνουν πολλά ή λίγα, αν τρέχουν ή ολιγωρούν, αν μπορούν ή δεν μπορούν . Κάποιος φταίει και είναι πάντα στην ιεραρχία της Πολιτείας .
Υπάρχει και το πληκτρολόγιο που κάνει θαύματα από τον καναπέ , βρίζοντας Θεούς και δαίμονες. Τραγικό μεν , αδιάφορο δε στην παρούσα φάση.
Λέμε «μπόρα είναι, θα περάσει». Αυτή η Bora δεν θα περάσει απλά και ανώδυνα.
Αν δεν κλείσουν οι πληγές , αν δεν αποκατασταθούν οι ζημιές, αν δεν δοθούν αποζημιώσεις, αν δεν γίνει επιστροφή στην κανονικότητα των οικογενειών που ζουν αυτήν την στιγμή τον εφιάλτη, δεν θα ησυχάσει το νησί, ούτε θα καταλαγιάσει ο θυμός. Και πρέπει να γίνει γρήγορα.
