Έτρωγα ξύλο με το κλομπ.
Με έκαιγε με αναπτήρα, γκαζάκι , κεριά.
Με βίαζε.
Βίαζε τα παιδιά μου.
Μου έδινε μπουνιές, χαστούκια, κλωτσιές.
Με ζήλευε, με έλεγχε , με βασάνιζε.
Τα δέχτηκα. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά.
Με ανάγκαζε με βία και απειλές να ασελγήσω σε βάρος των παιδιών μας.
Μου ζητούσε να κάνω πράγματα στον γιο μας. Μ έβαζε να του… Έμεινα να τον κοιτάζω αποσβολωμένη. Δεν είχα περιθώριο επιλογής.
Μια φορά ήταν μόνος του στο δωμάτιο μαζί με τις κόρες μας. Κάποια στιγμή μου φώναξε «έγινε μα…ια.» Πήγα και είδα.. Σκούπισα την κόρη μου με μια πετσέτα.»
Από τον φόβο μου και από το ξύλο που μου έδινε αναγκαζόμουν να υπακούσω.
Όσο πόνο μου προκαλούσε, τόσο πιο δυνατή αγκαλιά ένοιωθα μετά να μου δίνει.»
Όχι. ΌΧΙ. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοιες γυναίκες , δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει δικαιολογία. ΚΑΜΙΑ.
Δεν με ενδιαφέρει πλέον το διεστραμμένο ανθρωπόμορφο τέρας. Ας χαθεί από προσώπου Γης. Ας καεί στην πιο φρικτή Κόλαση. Η μάνα όμως ; Η ΜΑΝΑ;
Εγώ ξέρω ότι η μάνα γίνεται θηρίο ανήμερο όταν της πειράζουν τα παιδιά . Τελεία και παύλα.
Υ.Γ : Ανατριχιαστική η ατάκα του Καλλιακμάνη: «Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην ελληνική αστυνομία.»
