Μην παραμυθιαζόμαστε . Μόνο κακόμοιρος και απομονωμένος δεν είναι ο Ερντογάν, όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν κάποιοι.
Μοστράρει δεξιά και αριστερά ως διεθνής παίκτης και απόλυτος κυρίαρχος μιας «γαλάζιας πατρίδας» την οποία ορέγεται και ονειρεύεται . Και όσο εμείς εδώ τον χλευάζουμε και οργιζόμαστε με τις ανιστόρητες παλαβομάρες που λέει αυτός κι η παρέα του, όσο κι αν στο εσωτερικό της χώρας του δεν τον γουστάρουν καθόλου και τον αμφισβητούν, εκείνος συνεχίζει απτόητος την παρέλαση σε ξένα κράτη , με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και δεν συμμαζεύεται, διεκδικώντας πολλούς ρόλους αλλά κυρίως αυτόν του …ιδανικού(και ανάξιου) διαμεσολαβητή και όπου του κάτσει.
Στα διαλείμματα στέλνει και κάτι χιλιάδες μετανάστες στα ελληνικά νησιά, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
Ο Ταγίπ βρίσκει εύφορο έδαφος στο μόνιμο έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη, και στη σύγχυση των Βρυξελλών λόγω Τραμπ και απλώνει πόδια και χέρια παντού. Και στην Μελόνι και στην Γερμανία και στον Λευκό Οίκο, όπου δει αναμμένο φωτάκι, μπαίνει και φιγουράρει ως εγγυητής … γενικώς!
Πού τον χάνεις – πού τον βρίσκεις, όλο και χώνεται στους διαδρόμους διαμόρφωσης νέων διεθνών ισορροπιών.
Και έχει την ευελιξία και την πονηριά να αλλάζει πίστα, κατά πως τον βολεύει, στην διεθνή σκακιέρα.
Καίγεται να πάρει τα Eurofighter, οπότε γλείφει τον πλανητάρχη σε κάθε ευκαιρία.
Τώρα, πώς γίνεται , μέσα σε δέκα λεπτά συνάντησης με τον Κυριάκο στην Χάγη, να τέθηκαν επί τάπητος όοοοολα τα θέματα της επικαιρότητας , μόνο οι δυο τους το ξέρουν…
Το θέμα είναι να του κοπεί ο βήχας. Του τον κόβει κανείς;
R.N.B
