Ήταν μια φορά ένα μικρό κορίτσι που δεν είχε τίποτα… τίποτα όμως. Αλλά είχε μια καρδιά που γελούσε ακόμα κι όταν έβρεχε ή άστραφτε. Καθόταν στη μέση του πουθενά της ζωής του και περίμενε.. Μόνο περίμενε… Περιπλανιόταν μόνο του το κοριτσάκι στο χάος , στην πείνα, στον πόλεμο, στην κακία, στην αδιαφορία… Μέχρι που σκόνταψε στο αναπόφευκτο πεπρωμένο κάθε καλής καρδιάς . Συνάντησε τότε τον Μικρό Πρίγκιπα.
-Μα που ήσουν εσύ τόσους αιώνες ;;
Την πήρε από το χέρι και της χαμογέλασε.
– Πάρε με από δω, του είπε.
Πάλι της χαμογέλασε και της είπε το μυστικό :
-Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν μπορείς να την δεις με τα μάτια.
– Έλα να αλλάξουμε μάτια λοιπόν..
-Πιστεύω στις νεράιδες, στους δράκους, στα παραμύθια, όλα υπάρχουν(εντάξει και όπλα υπάρχουν αλλά το όνειρο δεν δαμάζεται..)
-Όταν τίποτα δεν είναι σίγουρο, όλα είναι πιθανά, ακούς;;
-Το απίστευτο είναι η πιο αληθινή ιστορία. Σ’ αυτό πιστεύω.
-Όταν δεν έχεις πια τίποτα, μπορείς να ξαναβρείς τη ζωή σου.
(Πώς να σωθείς απ’ την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί;)
Κάνε μια ευχή και πού ξέρεις…
Κι άρχισαν να περπατούν μαζί… και μετά να πετούν.
Ψυχές που πετούσαν ελεύθερες..
Οι ποιητές έχουν δίκιο. Η αγάπη είναι η μόνη απάντηση.
R.N.B
