Η Ήπειρος θρηνεί την φωνή της.
Με μεγάλη συγκίνηση αποχαιρετούμε όλοι και πιο πολύ εμείς που στις φλέβες μας τρέχει ηπειρώτικο αίμα, τον πατριάρχη του παραδοσιακού κλαρίνου.
Τον είπαν δεξιοτέχνη, βιρτουόζο, μάγο του κλαρίνου. Ο σπουδαίος Πετρολούκας Χαλκιάς, το καμάρι του Πωγωνίου , ήταν ο άνθρωπος που διέδωσε την μουσική κληρονομιά της Ηπείρου παντού , μέχρι και τον Λευκό Οίκο. Μια γνήσια, αγνή, ηπειρώτικη ψυχή, που τραγουδούσε, γελούσε, έκλαιγε, ταξίδευε, νοσταλγούσε, ονειρευόταν…
Ενενήντα χρόνια ζωής γεμάτης, τα ογδόντα αφιερωμένα στη μουσική του.
Ένας σεμνός άνθρωπος, που με το πηγαίο και απαράμιλλο ταλέντο του, κράτησε ζωντανή τη μουσική μας παράδοση.
Ένας θρύλος που κέρδισε την αγάπη και τον σεβασμό όλων, μουσικών και κοινού και έβαλε το κλαρίνο παντού, στα σπίτια, στην τηλεόραση, στα ραδιόφωνα, στους χορούς, στις εκδηλώσεις, στις καρδιές των Ελλήνων και όχι μόνο, σε όλη την Γη.
Δίδαξε το κλαρίνο της χαράς, του πόνου, του πανηγυριού. Το μοιρολόι.. Το γλέντι..
Ο ίδιος περιέγραφε το παίξιμό του ως κάτι βαθιά βιωματικό: «όταν παίζω, τα δάχτυλά μου κινούνται μόνα τους και εντολές δίνει η ψυχή μου». Γι’ αυτό και το κοινό του τον λάτρευε. Γιατί κάθε του νότα ήταν αυθεντική, φορτισμένη με συναίσθημα, με μνήμη, με πατρίδα.
Με λύπη και βαθιά ευγνωμοσύνη σε αποχαιρετούμε υπέροχε Πετρολούκα…
Καλό ταξίδι στους ουρανούς λεβέντη Ηπειρώτη… Κανένας δεν ήταν σαν εσένα και κανένας δεν θα παίξει όπως εσύ…
R.N.B
