Ήταν όλοι τους παιδιά μας. Δηλαδή όχι ακριβώς δικά μας παιδιά, του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιου ΣΥΡΙΖΑ θα με ρωτήσετε τώρα και θα ανοίξουμε μεγάλη συζήτηση, οπότε αφήστε το, γιατί θα ξημερώσουμε. Κόκκινου πολιτικού χρώματος οι άνθρωποι , τώρα τι απόχρωσης ακριβώς, θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Για την μαζική αποχώρηση των μελών της Νομαρχιακής Βόρειας Δωδεκανήσου λέω. 17 νοματαίοι, συντονιστές, μέλη, σύνεδροι, την έκαναν με βαριά πηδηματάκια.
Τι το ‘θέλαν να κάνουν τόσο ταξίδι , να περάσουν θάλασσες οι άνθρωποι για να πάνε σε εκείνο το ματωμένο Συνέδριο στο Γκάζι; Αυτό που νόμιζαν κόμμα τους προέκυψε μόρφωμα.
Αηδιασμένοι και προδομένοι , ζήτησαν να τους διαγράψουν από τα μητρώα .
Μετά το κατεβατό όπου οι δεκαεπτά περνούν τους πραξικοπηματίες γενεές δεκατέσσερεις , δηλώνουν πιστοί στον κώδικα αξιών και ηθικής της Αριστεράς.
Πείτε μας αγαπητοί 17 , Γιώργο , Στέλλα, Γιάννη, Ιφιγένεια, Αθηνά Δημήτρη, Αντωνία, Ελένη…. Πού είναι αυτός ο κώδικας με τις αξίες; Πού τον έθαψαν; Γιατί εκείνο το ρημάδι το «ηθικό πλεονέκτημα» έχει γίνει φάντασμα για να μην πω ανέκδοτο..
Το πλοίο δεν βουλιάζει, σύντροφοι.. Βούλιαξε. Και στα ναυάγια ξέρετε τ ι γίνεται… Ρυμούλκηση. Αλλά θέλει πολύ χρόνο και ιδρώτα…
