Είναι κι αυτή η υποχρεωτική εξωστρέφεια των Χριστουγέννων ενοχλητική για κάποιους. Δεν γουστάρουν την οχλαγωγία, τις φωνές, την παγιέτα και τα λουστραρισμένα γέλια. Δεν θέλουν να κάνουν ρεβεγιόν, να πάνε στα μπουζούκια, να τζογάρουν στο καζίνο.
Ποθούν την πολυτέλεια της δικής τους μοναξιάς, γιατί κάποιες νύχτες είναι προορισμένες να τυλίγονται στη σιωπή, να υφαίνονται με νήματα μοναξιάς.
Δεν λένε ότι αυτές τις άγιες μέρες επιβάλλεται ενδοσκόπηση; Απολογισμός, ανασκολόπιση ψυχής κλπ; Πώς θα κάνεις διάλογο με τον εαυτό σου μέσα στον τόσο θόρυβο του κόσμου;
«Τράβηξα τις κουρτίνες να κλείσω το φως για να μην βλέπουν τα μάτια και κιοτέψει η ψυχή, κι όλες τις ώρες τραμπαλίζομαι στην καρέκλα μου, σκεπάζομαι από γαλάζιους καπνούς και κολυμπάω στον ποταμό της αμίλητης ύπαρξής μου», έγραφε ο Λιαντίνης.
Είναι εκείνες οι νύχτες οι περίεργες που περνούν από μπροστά σου εικόνες πολλές και αταίριαστες και σε γεμίζουν νοσταλγία ή ενοχή.
Σκέφτεσαι την Άγια Νύχτα, όλες τις νύχτες που βαφτίστηκαν άγιες για ξεχωριστό λόγο η κάθε μια. Έρχεται στον λαιμό ένας λυγμός λύπης ή νοσταλγίας και ζητάς ανταμοιβή.
Το θαύμα είναι πάντα εκεί. μέρα η νύχτα, άγια η κολασμένη. Αν θα το πιστέψεις, δικός σου λογαριασμός.
Όμως η αλήθεια είναι μια . Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί…
R.N.B
