Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου υπεγράφη και τυπικά η σύμβαση λήξης μιας δηλητηριώδους σχέσης που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2023, με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Προηγήθηκε ένας χρόνος πρωτοφανών, αδιανόητων για την πολιτική ζωή καταστάσεων, που βύθισαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια βαθιά κρίση, στην απόλυτη ανυποληψία, μέσα από έναν πρωτοφανούς έντασης και τοξικότητας εσωκομματικό εμφύλιο, όπου καταπατήθηκε κάθε έννοια πολιτικής και κομματικής δεοντολογίας, όπου όργανα, καταστατικά και διαδικασίες απαξιώθηκαν και γελοιοποιήθηκαν, σε σημείο που και μόνο η εκφορά της λέξης “Αριστερά”, να μοιάζει τουλάχιστον με κρύο ανέκδοτο.
Την προσωπική και πολιτική τους αξιοπρέπεια, εν τέλει την προστάτευσαν μόνο αυτοί που είδαν τι έρχεται και έφυγαν νωρίς, μένοντας εκτός του κάδρου του απόλυτου κομματικού ξεπεσμού.
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο μοιραίος άνθρωπος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο που προφανώς δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτό, αλλά που σήμερα αποδεικνύεται εκ των εξελίξεων, είναι ότι εξ αρχής ο … ουρανοκατέβατος “σωτήρας” είχε το δικό του σχέδιο, τις δικές του βλέψεις και απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ιδανικό μέσο για να το πετύχει. Είχε βρει τους ιδανικούς αυτόχειρες που χρειαζόταν για να το υλοποιήσει! Εκόντες άκοντες, έπαιξαν όλοι το παιχνίδι του. Ουδείς άμοιρος ευθυνών.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, με την λυσσαλέα πολεμική εναντίον του, την οποία φρόντιζε να υποδαυλίζει και να προκαλεί με κάθε τρόπο, κατάφερε να θυματοποηθεί και να ηρωοποιηθεί. Κατάφερε να ξεφτιλίσει κυριολεκτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, να τον “ρευστοποιήσει”, να τον “εξαερώσει”, να τον “εξαϋλώσει”, να τον καταποντίσει, για να μπορέσει στη συνέχεια, με το δικό του κόμμα, να εμφανιστεί ως ο γνήσιος εκφραστής μια σύγχρονης Αριστεράς.
Δεινός στο επικοινωνιακό παιχνίδι, προσποιητά λαϊκός, αλλά αλαζόνας, προκλητικός και αμετροεπής, σκηνοθετούσε από την πρώτη στιγμή τον εαυτό του. Όλα τα «σοβαρά» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν ευχαρίστως ρόλους κομπάρσων στo δικό του one man show.
Τελευταία πράξη το συνέδριο, που κατάφερε κι αυτό ακόμα – δήθεν διεκδικώντας μέχρι τέλους την υποψηφιότητά του για την προεδρία – να το μετατρέψει στο ιδανικό σκηνικό για την ηρωική έξοδο. Κάτι σαν το δικό του “κόκκινο χαλί”.
Δεν ήταν δραματικό το έργο. Κωμωδία ήταν.
Όλα λειτούργησαν στη εντέλεια! Ο ίδιος σήμερα ανακοινώνει το δικό του κόμμα, με τους δικούς του όρους, αφού κατάφερε στον χρόνο που προηγήθηκε αποκτήσει και φήμη και κομματική βάση. Αφήνοντας σε μια γωνιά κατασπαραγμένο το κουφάρι του ΣΥΡΙΖΑ, ξέπνοο, με μικρές έως ανύπαρκτες πιθανότητες ανάνηψης. Οι πληγές που άνοιξαν όλους αυτούς τους μήνες, είναι δύσκολο έως αδύνατον να επουλωθούν.
Ενδιαφέρον έχει και η αναφορά του Στέφανου Κασσελάκη στον Αλέξη Τσίπρα: “Πέρυσι ο προκάτοχός μου είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον δημοκρατικό του κύκλο”. Σε αυτό έχει δίκιο. Είτε αρέσει, είτε όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Σήμερα, με όσα πρωτοφανή για κομματικό φορέα έχουν διαδραματιστεί στην μετά Τσίπρα εποχή, δεν είναι να απορεί κανένας, γιατί ο πρώην πρόεδρός του παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 2023, ανοίγοντας την πόρτα στον απόλυτο παραλογισμό και την παράνοια.
ΥΓ: Κι ένα σχόλιο για τα τοπικά στελέχη. Όλο αυτό το διάστημα, οι παρατρεχάμενοι/ες χειροκροτητές του Στέφανου Κασσελάκη που περιχαρείς φωτογραφίζονταν δίπλα του – αλλά και συνολικά το τοπικό στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ – απέφυγαν να πάρουν την οποιαδήποτε θέση στη διαμάχη. Η σιωπή των αμνών! Ούτε μια δήλωση, ούτε μια ανακοίνωση που να δείχνει ότι υπάρχει ένας στοιχειωδώς ενεργός κομματικός οργανισμός. Πέρα από κάποιους παιδαριώδεις και σε ύφος πεζοδρομίου διαξιφισμούς στα social media. Για πολιτικές θέσεις και πολιτικά επιχειρήματα ούτε λόγος. O τοπικός ΣΥΡΙΖΑ εξαερώθηκε νωρίς. Τι θα κάνουν τώρα οι τοπικοί χειροκροτητές του Κασελλάκη;
