Ήθελε η Aλκηστη να επιστρέψει στον «πάνω κόσμο»;
Μπορούσε η Αγαύη να αλλάξει την τραγική της μοίρα;
Αγάπησε η Μήδεια τον Ιάσονα ή τον παντρεύτηκε για να εκδικηθεί το φόνο του του άνδρα που ποθούσε;
Πώς βίωσε η θεά Καλυψώ την απόρριψη της εξαιτίας μιας κοινής γυναίκας;
Απολάμβανε η Πηνελόπη την εξουσία που είχε όσο έλειπε ο Οδυσσέας;
Ήταν η Ισμήνη απλώς η «αδελφή της Αντιγόνης»;
Η Πενθεσίλεια αισθανόταν λειψή πριν ερωτευθεί;
Επτά γυναίκες που γνωρίσαμε από τη μυθολογία παίρνουν το λόγο και απαντούν σε ερωτήματα που οι «δικοί» τους δεν σκέφτηκαν να τους θέσουν. Διηγούνται μόνες τους τις ιστορίες τους: Λίγο διαφορετικές από εκείνες που ξέραμε, αλλά πιο οικείες. Αισθήματα, ανασφάλειες, επιθυμίες, εντάσεις, ρόλοι που ο καθένας, ή η καθεμία, μπορεί να κατανοήσει και να μεταφράσει σε πρώτο πρόσωπο. Γιατί, όπως τονίζει στον πρόλογο του ο Σπύρος Συρόπουλος, «ο μύθος είναι πράγμα ζωντανό. Και σαν κάθε ζωντανό έχει μια καρδιά που χτυπάει απαράλλαχτη, ενώ η μορφή του αλλάζει».
Η Άλκηστη θρηνεί γιατί η επιστροφή της στη ζωή ισοδυναμεί με καταδίκη στην αφάνεια του ρόλου της συζύγου. Η Αγαύη αισθάνεται περιττή επειδή γερνά. Η Μήδεια θυμάται τον εραστή της, τον Δράκο. Η Καλυψώ βιώνει την αθανασία σαν καταδίκη στη μοναξιά. Η Πενθεσίλεια αλλάζει τη ζωή της και τη χάνει εξαιτίας του έρωτα. Η Ισμήνη ζηλεύει τη μικρή αδελφή της, την Αντιγόνη. Η Πηνελόπη ανακαλύπτει και αναδεικνύει τις ικανότητες της όταν ο άνδρας της φεύγει από κοντά της. Η αιώνια Γυναίκα, σε διάφορους ρόλους, μορφές και εκφράσεις, που δεν είναι αρχαίες αλλά διαχρονικές και τις ανακαλύπτουμε μέσα σε κάθε γυναίκα ενός άλλου μύθου.
Κι αν ήταν η Ισμήνη η πραγματική ηρωίδα που έσωσε την Αντιγόνη, όταν αυτή δείλιασε μπροστά στον θάνατο; Κι αν η Πηνελόπη δεν ήθελε να γυρίσει ο Οδυσσέας ύστερα από τόσα χρόνια; Κι αν η Μήδεια ήταν ερωτευμένη με έναν στρατιώτη που τον έλεγαν Δράκο, και παντρεύτηκε τον Ιάσονα μόνο για να τον εκδικηθεί μια μέρα, αφού εκείνος σκότωσε τον Δράκο; Κι αν η ‘Αλκηστη δεν ήθελε να τη σώσει ο Ηρακλής από τον θάνατο; Ιστορίες σα παραμύθια. Λίγο διαφορετικές από εκείνες που ξέρουμε. Ιστορίες που τις αφηγούνται οι ίδιες οι πρωταγωνίστριες. Μέσα από τη δική τους ματιά. Κι αυτό που μένει, δεν είναι άλλη μια εκδοχή ενός αρχαίου μύθου – γιατί όλες οι ιστορίες, αν τους αλλάξεις τα ονόματα, είναι σύγχρονες και καθημερινές. Κι αυτό που μένει δεν είναι η εκδοχή μιας ιστορίας από την πλευρά της γυναίκας – γιατί όλες οι ιστορίες, αφορούν εντάσεις, αισθήματα, ανασφάλειες και επιθυμίες τόσο κοινές στους άντρες και τις γυναίκες που ο καθένας μπορεί να τις κατανοήσει σε πρώτο πρόσωπο.
ΑΛΚΗΣΤΗ, Ο αιώνιος θάνατος της ανάστασης
ΑΓΑΥΗ, Ζωή διαμελισμένη
ΜΗΔΕΙΑ, Τίποτα δεν έχει πια σημασία
ΚΑΛΥΨΩ, Το νησί δεν ταξιδεύει ποτέ
ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ, Το δάκρυ της αγάπης τρυπάει σαν βέλος
ΙΣΜΗΝΗ, Στην αλήθεια του πόνου λυτρώνεται το ψέμα που δεν αντέχει η καρδιά μας
ΠΗΝΕΛΟΠΗ, Τότε που σε περίμενα για πάντα
