Τρεις κατοικίες με εντυπωσιακό σχεδιασμό, αναδύονται μέσα από τη γη, στην ύπαιθρο της ροδιακής ενδοχώρας. Οι φουτουριστικές τους γραμμές, οι όγκοι από σκυρόδεμα, οι γωνίες τους που μοιάζουν να προεκτείνονται μέχρι το άπειρο, προκαλώντας δέος, συνομιλούν με τις γέρικες ελιές του τοπίου, αλλά και τα αμνοερίφια και τα αγροκάτσικα που κατοικούν σε αυτή την απόμερη πλαγιά του νησιού.
Όγκοι που προκαλούν δέος
Άγονη γη και γόνιμο design. Πέτρα και σκυρόδεμα. Γωνίες και κύκλοι. Υπόσκαφα τμήματα και βεράντες που μοιάζουν να ίπτανται «αγγίζοντας» τον ουρανό. Παράδοση και καινοτομία. Το έργο Rodias Terra, από το γραφείο KRAK. Architects, παίζει με τις αντιθέσεις, ενσαρκώνοντας τόσο την ανάγκη μιας οικογένειας, όσο και του αρχιτέκτονα, για μια κατοικία που θα παντρεύει την ηρεμία της φύσης με τη λειτουργικότητα της αρχιτεκτονικής τού σήμερα και θα συνδέει την τοπική ταυτότητα διαβίωσης με τις απαιτήσεις ενός σύγχρονου τρόπου ζωής.
Πώς η «Ασκητική» του Καζαντζάκη συνδέεται με την αρχιτεκτονική
Ο εμπνευσμένος αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Σταθόπουλος, ιδρυτής του γραφείου KRAK. Architects, μας εξηγεί πώς μια φράση από την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη τον ενέπνευσε να σχεδιάσει ένα συγκρότημα τριών κατοικιών στη Ρόδο, που δίνει στην καθημερινότητα την αίγλη, το μυστήριο και τη μαγεία της Τέχνης. «Τα τοιχία και οι πλάκες είναι μετρήσιμα, όχι όμως η ψυχή του ανθρώπου. Συναντούμε συχνά χώρους που κατά τ’ άλλα έχουν σωστά μεγέθη και θα λέγαμε ότι είναι “λειτουργικοί”, ωστόσο δεν εμπνέουν τον χρήστη. Ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική” σημειώνει ότι δεν είμαστε παρά αδύναμα όντα “καμωμένα από λάσπη και ονείρατα”. Την αδυναμία την καλύψαμε τοποθετώντας μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας για προστασία, αλλά τι κάνουμε για τα όνειρα; Ένας χώρος έχει το δικαίωμα αλλά κυρίως το χρέος να μην “κακομαθαίνει” τον χρήστη αλλά να τον εμπνέει, να του δίνει τη δυνατότητα να εξελιχθεί πνευματικά και να αποτελεί μια αρχιτεκτονική εμπειρία», περιγράφει ο αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Σταθόπουλος.
Άποψη από τις τρεις κατοικίες και τον τρόπο με τον οποίο εναρμονίζονται στο φυσικό τοπίο
Υπό αυτό το πρίσμα, το design εδώ, παρά τον δωρικό χαρακτήρα του, αφήνει χώρο για όνειρα, ποίηση και φαντασία. Το νησί, άλλωστε, που έχει μια μακρά αρχιτεκτονική ιστορία, αποτελεί την ιδανική τοποθεσία για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Η υπόσκαφη αρχιτεκτονική κρύβει το ογκώδες κτίσμα σαν χαμαιλέοντα
«Τα Δωδεκάνησα και ειδικότερα η Ρόδος αποτελεί ένα παλίμψηστο δομημένου χώρου. Ήδη η δόμηση ξεκινάει από την Προϊστορική εποχή, με κορύφωση στην Ελληνιστική εποχή, και διατηρείται μια συνέχεια δόμησης μέχρι και την ύστερη Ιταλοκρατία. Μετά τη σταδιακή ανάγνωση της ροδιακής γης, γεννήθηκε η ιδέα, αλλά ταυτόχρονα και η ανάγκη της ανάπτυξης ενός διαλόγου, μιας γέφυρας, μεταξύ του παλιού και του νέου. Αυτή η αντίληψη ως θέση έδωσε την κατεύθυνση να κρατηθεί και να επανανοηματοδοτηθεί η ουσία της ανώνυμης αρχιτεκτονικής που συναντάμε στο ροδιακό τοπίο», εξηγεί ο Κωνσταντίνος Σταθόπουλος.
Γλυπτές φόρμες στους εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους
«Στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική η συνθετική ανάπτυξη γεννιέται από μια προσθετική λογική όπου τα κτίσματα ακουμπούν το ένα στο άλλο και συντίθεται σιγά-σιγά ως ένας “πολυκύτταρος οργανισμός”, ένας οικισμός», συνεχίζει. «Στο τοπίο, ωστόσο, σπάνια συναντάμε μεμονωμένες κατοικίες και ειδικότερα υψίκορμες, παρά μόνο εκκλησίες και ανεμόμυλους. Οι κυριότερες παρεμβάσεις στο τοπίο αφορούν κυρίως αποθήκες σιτηρών ή ζώων, καθώς και τεχνικά έργα τα οποία συνήθως απαντώνται σε μια οριζόντια ανάπτυξη στη λογική του καθορισμού ορίων».
Το σκυρόδεμα λειτουργεί σαν το κάδρο ενός πίνακα ζωγραφικής
Τα τοιχία καδράρουν το τοπίο, δημιουργώντας ζωντανούς πίνακες ζωγραφικής
Ο αρχιτέκτονας αντλεί έμπνευση από τα χαρακτηριστικά τοιχία αντιστήριξης που συναντά κανείς σε τεχνικά έργα και τις ελαφριές κατασκευές σκίασης που υπάρχουν στα απλά αγροτικά κτίσματα. Τα τοιχία αυτά, όπως εξηγεί ο αρχιτέκτονας, «ακολουθώντας την κατωφέρεια, αναπτύσσονται προσπαθώντας να “κυλήσουν” προς τη θέα, να την καδράρουν».
Η πρόσοψη της μίας από τις τρεις κατοικίες
Έτσι, βλέποντας κανείς το τοπίο από το εσωτερικό των τριών σπιτιών ή από τις βεράντες τους, είναι σαν να στέκεται μπροστά από το κάδρο ενός ζωντανού πίνακας ζωγραφικής, με τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας στο βάθος να αλλάζουν διαρκώς ανάλογα με τη θέση του ήλιου.
Το τοιχίο από σκυρόδεμα όπως φαίνεται από το πλάι
Και οι τρεις κατοικίες είναι χωροθετημένες με τέτοιον τρόπο ώστε να ακολουθούν την κυρτότητα του εδάφους, ανοίγοντας τους όγκους τους προς το τοπίο που εκτυλίσσεται στην πλαγιά.
«Η κτιριολογική ανάπτυξη των κατοικιών Α. και Γ. είναι τοπιακή, τα τοιχία από εμφανές σκυρόδεμα γεννιούνται ως ίχνος στο τοπίο και καταλήγουν ως τοιχία αντιστήριξης όπου οριοθετούν τους κλειστούς χώρους και την υπαίθρια διαμόρφωση με το ελαφρύ δίχτυ σκίασης. H σύνθεση των χώρων ορίζεται συμβολικά από ένα ανεστραμμένο “Π”. Η κατοικία Β. αναπτύσσεται στους πρόποδες του λόφου», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Σταθόπουλος
Πηγή iefimerida.gr
