Παρά τη συνεχή και καταιγιστική κάλυψη του Ουκρανικού ζητήματος στον διεθνή αλλά και ελληνικό Τύπο, εξακολουθούν και υφίστανται σημαντικές πτυχές που παραμένουν εκτός των πληροφοριών που λαμβάνουμε καθημερινά. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο ότι η προσοχή του κοινού και των ΜΜΕ στρέφεται στην ανθρωπιστική κρίση που προκαλεί ο πόλεμος. Εν μέρει, όμως, οφείλεται και στην προώθηση διαμετρικά αντίθετων αφηγήσεων από τα εμπλεκόμενα μέρη (στα οποία βέβαια συγκαταλέγονται και οι ΗΠΑ, η ΕΕ, κ.α.).
Το κυρίαρχο Δυτικό αφήγημα παρουσιάζει την εισβολή ως αποτέλεσμα ενός «κακού» (Πούτιν), αντιγράφοντας παλαιότερα ηθικοπλαστικά αφηγήματα αναφορικά με άλλους ανάλογους «κακούς» (Σαντάμ Χουσεΐν, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, κλπ.) Η «δαιμονοποίηση» του ηγέτη αποσκοπεί στο να παρουσιάσει τις δράσεις των «κακών» ως προσωπικές τους επιλογές, διαγράφοντας ευρύτερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και δομικές πραγματικότητες, καθώς και την ευθύνη των ίδιων των Δυτικών χωρών (όπως και των ηγετών της ίδιας της Ουκρανίας) για το αδιέξοδο το οποίο προκάλεσε τη Ρωσική εισβολή. Χαρακτηριστικά, από το 2015 ο καθηγητής John Mearsheimer είχε προειδοποιήσει για το επερχόμενο αδιέξοδο που θα προκαλείτο από την πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ σε χώρες της τέως Σοβιετικής Ένωσης
