Αστερόματα»: Όταν η Ελλάδα δεν πάει για τη νίκη, αλλά για την ψυχή. Υπάρχουν στιγμές που η Ελλάδα δεν χρειάζεται να φωνάξει για να ακουστεί. Δεν χρειάζεται να σηκώσει σημαίες, ούτε να κερδίσει πρώτες θέσεις για να τιμήσει το όνομά της. Κάποιες φορές, αρκεί ένα τραγούδι. Μια λέξη. Ένα βλέμμα γεμάτο αστέρια.
Η Αναστασία Διακίδη, Ροδίτισσα που ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο, έκανε ένα συγκλονιστικό post στα social media, το οποίο συνοψίζει αυτό που όλοι νιώσαμε όταν ακούσαμε τη φετινή συμμετοχή της Ελλάδας στη Eurovision: «Αστερομάτα», με την Κλαυδία. Η Ελλάδα της αξιοπρέπειας και του βάθους. Μια ανάρτηση γραμμένη στην αγγλική γλώσσα, για να μεταδώσει όσο γίνεται σε περισσότερους “εκεί έξω” όλα εκείνα τα μηνύματα, τις αξίες και την αισθητική που εξέπεμψε και θα συνεχίσει να εκπέμπει η φετινή ελληνική συμμετοχή, αξιοποιώντας στο έπακρο ένα διεθνή μουσικό διαγωνισμό με ένα ακροατήριο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Μια συμμετοχή που ένωσε τους Έλληνες απανταχού της γης με τα ίδια συναισθήματα της περηφάνειας και της συγκίνησης.
«Στην Ελλάδα αμφισβητούμε τα πάντα, διχαζόμαστε ακόμη και για το αν αγαπάμε το καλοκαίρι ή τον χειμώνα, αλλά υπάρχει κάτι που μας ενώνει: η ψυχή μας», γράφει η Αναστασία. «Και αυτή η ψυχή ξεδιπλώθηκε στη σκηνή, μέσα από τη λιτή αλλά γεμάτη συμβολισμούς παρουσία της Κλαυδίας. Το βράχο πάνω στον οποίο στάθηκε. Τα μαύρα ρούχα του πένθους που έγιναν λευκά. Τις λευκές περιστέρες στα LED, σύμβολα ειρήνης και λύτρωσης. Η λέξη που έγινε τραγούδι Το «Αστερόματα», λέξη-ποιητική επινόηση που έρχεται από τη Μικρά Ασία, περιγράφει τη γυναίκα με μάτια που λάμπουν σαν άστρα. Αυτή τη γυναίκα που κουβαλά μνήμη, έρωτα, χαμό, πατρίδα και ελπίδα. Το τραγούδι μιλά για τον χωρισμό μιας μητέρας από το παιδί της — έναν χωρισμό που μπορεί να είναι εξαιτίας πολέμου, προσφυγιάς, ή ακόμη και του ίδιου του θανάτου. Και μέσα από αυτό, μιλά για κάθε μάνα του ξεριζωμού. Ένα τραγούδι-γέφυρα. Η Κλαυδία, Πόντια στην καταγωγή, δεν τραγουδά μόνο για το παρελθόν — τραγουδά για το σήμερα. Για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να αφήσουν τις πατρίδες τους, να περάσουν θάλασσες, να παλέψουν για μια ελπίδα. Το «Αστερόματα» γίνεται προσευχή και κραυγή, γίνεται γεφύρι ανάμεσα στους χαμένους τόπους και στο φως. Το βράχος μας, το σύμβολό μας.
Η Αναστασία γράφει κάτι πανέμορφο: «Ο βράχος στον οποίο στάθηκε η Κλαυδία θυμίζει τον Παρθενώνα μας – το ιερό μας βράχο που στέκεται για 2.457 χρόνια». Αυτός ο παραλληλισμός αγγίζει κατευθείαν την καρδιά. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα μάρμαρα. Είναι η ανθεκτικότητα, η ιστορική μνήμη, η συγκίνηση που ξυπνά μέσα από την τέχνη. Δεν ήμασταν εκεί για τη νίκη – αλλά για κάτι μεγαλύτερο Νίκησε ήδη στις καρδιές όσων ακόμα πιστεύουν στην ομορφιά του λόγου, στη δύναμη της παράδοσης και στην αλήθεια του συναισθήματος. «Όταν βάζουμε ψυχή σε κάτι, όλοι νιώθουμε νικητές», γράφει η Αναστασία. Και εμείς, όλοι οι Έλληνες, απαντάμε με ένα “ναι” που βγαίνει από τα πιο βαθιά μας. «Για τα παιδιά που χάθηκαν. Για τις μάνες που περιμένουν. Για τα φώτα που ακόμα λάμπουν σε μάτια που αντέχουν. Αυτά είναι τα δικά μας Αστερόματα.»
Διαβάστε την ανάρτηση της Αναστασίας Διακίδη σε ελληνική μετάφραση
