Με ενδιαφέρον διάβασα την επιστολή του πρώην Δημάρχου κ. Καΐσερλη μέσα απ’ την οποία καταγγέλλει τη Δημοτική Αρχή της Κω για ανικανότητα και εμπλοκή σε οικονομικές ατασθαλίες, επικεντρώνοντας στην υπόθεση μίσθωσης ακινήτου δίπλα στην Κάζα Ρομάνα, την οποία χαρακτηρίζει «κομπίνα». Επικρίνει δε την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού σε κυκλοφοριακά, πολεοδομικά και κοινωνικά ζητήματα, κατηγορώντας τους υπευθύνους ότι δεν έχουν την κοινωνία με το μέρος τους και ότι συνεχίζουν να λειτουργούν προς όφελος λίγων, αντί για το κοινό καλό. Με έκπληξη παρατηρώ οτι κανείς δεν έδειξε την παραμικρή «ενόχληση», κανείς δεν έχασε τον ύπνο του, καμιά κοινωνία δεν αποσταθεροποιήθηκε. Τουλάχιστον όχι όπως σε άλλες περιπτώσεις.
Όταν ο δημοσιογράφος τολμά να ρωτήσει, να αναζητήσει την αλήθεια για τα χρήματα των σχολείων, να φωτίσει τα σκοτεινά σημεία, χαρακτηρίζεται «ανήθικος». Και τότε ξεκινά εναντίον του μια πολυεπίπεδη, μεθοδική, ανελέητη διαδικασία δολοφονίας χαρακτήρα. Η λάσπη πετιέται απλόχερα, οι ύβρεις στολίζουν το όνομά του και επιχειρείται να πληγεί η εγκυρότητά του.
Όταν, όμως, ένας άνθρωπος – που είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με κάποιες του απόψεις, δεν μπορείς σε καμιά περίπτωση να αγνοήσεις την μακρά ιστορία του στην Αυτοδιοίκηση – μιλάει για «κομπίνες», «οικονομησιές», «ξεφτίλες» και «πλήρη ανικανότητα», τότε… είναι απλώς Σάββατο μεσημέρι. Καμιά θιγμένη συνείδηση, καμιά προσβολή, καμιά κατακραυγή, κανένας χαμένος ύπνος.
Τι υπέροχος αξιακός κώδικας! Τι ανθεκτικό «λάστιχο», που τεντώνει ,επιστρέφει στη θέση του και ταλαντεύεται ανάλογα με το ποιος μιλά, ποιος εκφράζεται, από που κατάγεται αυτός που μιλά, ποιος έχει συμφέρον να σωπάσει και ποιος πρέπει για κάποιους να σωπαίνει!
Πού είναι τώρα ο κύριος εκείνος που έχει «ιστορία στον τόπο» (ενώ εμείς, όχι), που μεγαλώνει παιδιά (ενώ εμείς, όχι), που διαθέτει αναβαθμισμένα ελατήρια (ενώ εμείς, όχι), που είναι ευθυτενής και ακλόνητος (ενώ εμείς, όχι), που είναι «ανθρωπάρα» κι εμείς «ανθρωπάκια»; Πού είναι να μας μιλήσει για θιγμένες αξιοπρέπειες και ήθη;
Τώρα; Τι γίνεται τώρα;
Δεν πήγαν να τον πιάσουν γνωστοί του άνθρωποι – όπως τότε – να του δείξουν ένα-ένα τα δημοσιεύματα που τον «στολίζουν» και να τον ρωτήσουν: «Τι είναι αυτά που λέει ο πρώην Δήμαρχος; Τι συμβαίνει; Είσαι κομπιναδόρος; Οικονομισάκιας; Ξεφτίλας; Πλήρως ανίκανος;»
Πού είναι τώρα, οι «ευαίσθητοι» που κάποτε ταράχτηκαν τόσο πολύ από τη φράση «Πού πήγαν τα χρήματα για τα σχολεία;», που δήλωσαν πως «έχασαν» τον ύπνο τους και έσπευσαν την επόμενη να δημοσιεύσουν δυσφημιστικά σχόλια για να πλήξουν την εγκυρότητα του δημοσιογράφου;
Τώρα; Τι γίνεται τώρα;
Κοιμούνται ήσυχοι; Δεν χάθηκε ο ύπνος τους; Δεν θίχτηκαν; Οι όροι «κομπίνα», «οικονομησιά», «ξεφτίλα» και «πλήρης ανικανότητα», δεν είναι αρκετοί για να διαταράξουν την υπνική τους ισορροπία;
Λοιπόν, ας τελειώνουμε με αυτή την επιλεκτική ευαισθησία, με αυτόν τον αξιακό κώδικα που μοιάζει με λάστιχο – άλλοτε σκληρό κι άλλοτε μαλακό, αναλόγως ποιον αγκαλιάζει και ποιον στραγγαλίζει.
Ας τους ενημερώσει κάποιος πως δεν τους έχουμε πάρει χαμπάρι μόνο εμείς. Τους έχει πάρει χαμπάρι ολόκληρη η κοινωνία πλέον. Κι αρχίζει και τους σιχαίνεται…
Όταν έχεις γερό πορτοφόλι, όταν σέρνεις ψήφους, δεν έχει σημασία αν τους φτύνεις κατάμουτρα – για εκείνους, πάντα θα …βρέχει. Όταν, όμως, είσαι ένας απλός εργαζόμενος, όταν δεν έχεις «σόι» και πολιτικές διασυνδέσεις, όταν η μόνη σου περιουσία είναι η δουλειά σου και η αξιοπρέπειά σου, τότε είσαι αυτομάτως «ανήθικος» και «πληρωμένος».
Αυτός είναι ο αξιακός τους κώδικας.
Φαίνεται δεν έμαθαν ακόμη οτι ο λόγος μας, οι γνώσεις μας, το μυαλό μας, η επιρροή μας, η οικογένειά μας και οι λίγοι καλοί μας φίλοι, είναι τα μόνα μας «όπλα» και δυστυχώς γι’ αυτούς, είναι «όπλα» ακατάβλητα.
Αυτά συμβαίνουν όμως με τους ανθρώπους που δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους κι αρνούμενοι την πραγματικότητα, εμφανίζουν μια τέτοιου βαθμού πολιτική διπολικότητα, που αρχίζει πια να γίνεται τρομακτική, παρουσιάζουν «μεταπτώσεις».
