Ας τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις. Το ζήτημα της ΔΕΥΑΡ δεν είναι νομικό, είναι βαθύτατα πολιτικό. Οι νομικές ακροβασίες στις οποίες καταφεύγει η διοίκησή της, ακόμα και με νοητικά άλματα, δεν είναι παρά το φύλλο συκής για να καλυφθεί η στόχευση που έχει βάλει: να περάσει το μήνυμα ότι είναι ο “νταής” που έκανε αυτό που δεν έκαναν οι προηγούμενες δημοτικές αρχές, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να παίξει με το νερό ενός ολόκληρου νησιού.
Της Ρένας Παυλάκη
Η ΔΕΥΑΡ, εδώ και καιρό, εργαλειοποιεί επισταμένως ένα δημόσιο αγαθό όπως το νερό, αρνούμενη να συμμορφωθεί στις συμβατικές της υποχρεώσεις για τη λειτουργία του Φράγματος Γαδουρά — του σημαντικότερου έργου ύδρευσης του Αιγαίου. Δεν πληρώνει. Χρωστά ως τον Ιανουάριο του 2025, πάνω από 6,3 εκατομμύρια ευρώ και από την ρύθμιση που έκανε στο προηγούμενο χρέος που επίσης βεβαιώθηκε στην ΑΑΔΕ, πάνω από 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Αν κανείς υπολογίσει και την περίοδο από Ιανουάριο μέχρι σήμερα, το συνολικό οικονομικό άνοιγμα ξεπερνά τα 10,50 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία αρνείται να τα αναγνωρίσει, δεν προσέρχεται σε συνεννόηση, και προσποιείται ότι έχει το δίκιο με το μέρος της. Την ίδια στιγμή, η Περιφέρεια συνεχίζει να πληρώνει από Ίδιους Πόρους τον ανάδοχο του έργου, σε μια προσπάθεια να κρατήσει το Φράγμα σε λειτουργία και μαζί του την υδροδότηση του νησιού.
Αν αύριο ο ανάδοχος αποχωρήσει, επειδή δεν πληρώνεται, ποιος θα φταίει; Η Περιφέρεια που σηκώνει το βάρος μόνη της ή η ΔΕΥΑΡ που αρνείται πεισματικά να αναλάβει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από την Προγραμματική Σύμβαση που έχει υπογράψει;
Η αλήθεια είναι απλή: Η ΔΕΥΑΡ ποτέ δεν συγχώρησε το γεγονός ότι η διαχείριση του φράγματος πέρασε — με νόμο του ελληνικού κράτους το 2013 — στην Περιφέρεια. Στην αρχή το αντιμετώπισε απαξιωτικά, αφού πίστευε πως το έργο δεν θα λειτουργήσει ποτέ. Όταν αποδείχθηκε ότι η Περιφέρεια το έκανε να λειτουργήσει υποδειγματικά και έδωσε λύση στην υδροδότηση της Ρόδου, τότε άρχισε ο πόλεμος.
Σήμερα δεν αντέχει ο εγωϊσμός της ΔΕΥΑΡ ότι το Φράγμα το λειτουργεί η Περιφέρεια, και χωρίς προβλήματα, και θέλουν την διαχείριση του. Οι «λαγοί» τους το επαναλαμβάνουν εδώ και καιρό, ανοίγοντας τον δρόμο σε αυτό που ακολούθησε. Οι χειρισμοί τους δείχνουν ότι δεν νοιάζονται για το νερό, απλά δεν αντέχουν να βλέπουν άλλους να κάνουν τη δουλειά που αυτοί δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να κάνουν.
Τι ακριβώς επιδιώκει η διοίκηση της ΔΕΥΑΡ; Συνειδητοποιεί ότι η άρνηση να καταβάλει τις οφειλές της θέτει σε κίνδυνο την επάρκεια νερού για τη Ρόδο; Τι θέλει; Να ρίξει το Φράγμα στα βράχια; Να τινάξει το έργο στον αέρα; Να εκθέσει την Περιφέρεια για να κερδίσει λίγους πόντους στον μικρόκοσμο της τοπικής πολιτικής; Που το πάει;
Η κοινή γνώμη του νησιού που ακούει τα περί κόντρας, πρέπει να μάθει. Το πρόβλημα δεν είναι η βεβαίωση του χρέους από τις Οικονομικές Υπηρεσίες της Περιφέρειας, που εφάρμοσαν την υποχρέωση που ο νόμος προβλέπει, αλλά η άρνηση της ΔΕΥΑΡ να φερθεί με υπευθυνότητα.
Η αλήθεια πρέπει να ακουστεί δυνατά: Η ΔΕΥΑΡ παίζει πολιτικά παιχνίδια με το νερό της Ρόδου. Η Περιφέρεια ήταν αυτή που έδωσε το νερό του Φράγματος Γαδουρά στο νησί και αυτό σε κάποιους δεν αρέσει. Και δεν διστάζουν να ρισκάρουν την επάρκεια του νερού αλλά και την ποιότητα ζωής των πολιτών.
Δεν έχουμε να κάνουμε με μια διαμάχη δύο φορέων. Έχουμε να κάνουμε με έναν εκβιασμό – «δεν πληρώνω» – εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, με φόντο το μεγαλύτερο υδρευτικό έργο στο Αιγαίο.
Υ.Γ. Είναι πραγματικά για γέλια — και για κλάματα — να βλέπεις τη ΔΕΥΑΡ και τον Δήμο να διαμαρτύρονται ότι δεν λαμβάνουν τα εκατομμύρια που ζητούν για υποδομές, την ίδια στιγμή που αρνούνται να συνεισφέρουν στη λειτουργία της βασικότερης υποδομής του νησιού. Τις υποδομές τις θέλουν μόνο αν τις διαχειρίζονται οι ίδιοι. Αλλιώς; Να πάνε να χαθούν. Να μείνει το νησί χωρίς νερό, αρκεί αυτοί να μην μείνουν χωρίς εξουσία.
Εν κατακλείδι, η ΔΕΥΑΡ δεν διεκδικεί νερό. Αγωνίζεται να περάσει στην κοινωνία το μήνυμα ότι είναι ο “νταής” που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του.
