Στήριξη των τοπικών υποδομών, διασφάλιση επαρκούς συνδεσιμότητας, προσαρμογή των φορολογικών επιβαρύνσεων (όπως ο ΦΠΑ) είναι μεταξύ άλλων τα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπιζούν τα ελληνικά νησιά που παράγουν το μεγαλύτερο μέρος του τουριστικού προϊόντος της χώρας.
Στα ζητήματα αυτά αλλά και τον έλεγχο των βραχυχρόνιων μισθώσεων εστίασε από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων κ. Γιάννης Χατζής στην εκδήλωση που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του Ευρωβουλευτή κ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη, στο πλαίσιο της Αντιπροεδρίας του στη Διακοινοβουλευτική Ομάδα για τις Θάλασσες, τα Νησιά και τις Παράκτιες Περιοχές (SEARICA). Ο κ. Χατζής κάλεσε την Ευρώπη να εστιάσει σε στοχευμένες πολιτικές «που θα επιτρέψουν στις υφιστάμενες επιχειρήσεις να επανεπενδύσουν και να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους ως παραγωγοί υψηλής προστιθέμενης αξίας, διασφαλίζοντας τελικά ένα βιώσιμο μέλλον για τους κατοίκους και τους επισκέπτες των νησιών μας. Η Ελλάδα έχει πάνω από 227 κατοικημένα νησιά, στα οποία ζει περίπου το 15% του πληθυσμού της. Πολλά από αυτά βρίσκονται πάνω στα θαλάσσια σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τρίτες χώρες. Αν η Ευρώπη θέλει να είναι σοβαρή ως προς την κοινωνική της συνοχή, πρέπει να είναι σοβαρή και ως προς τα νησιά της. Χωρίς στοχευμένες επενδύσεις, επαρκή συνδεσιμότητα και μακροχρόνιο σχεδιασμό υποδομών, πολλά από αυτά τα μέρη δεν θα μπορέσουν ποτέ να επιτελέσουν τον ρόλο τους.
Το στρατηγικό βάθος της ίδιας της Ευρώπης εξαρτάται από το μέλλον των νησιών της. Δεν πρόκειται για περιθωριακά εδάφη, αλλά για τα ζωντανά σύνορα της Ένωσής μας. Όταν επενδύσεις σε υποδομές παρακάμπτουν αυτά τα μέρη – είτε λόγω τεχνικών δυσκολιών είτε λόγω έλλειψης “επενδυτικής όρεξης” – δεν χάνουμε απλώς οικονομικές ευκαιρίες. Χάνουμε ανθρώπους. Χάνουμε επιρροή. Και τελικά, υπονομεύουμε την ικανότητά μας να διατηρήσουμε τη ζωή εκεί όπου είναι στρατηγικά περισσότερο αναγκαία», επεσήμανε ο κ. Χατζής.
Ο ίδιος αναφέρθηκε στο αυτονόητο «ότι η ζωή στα νησιά δεν είναι εύκολη. Η πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και βασικές υποδομές είναι εύθραυστη με τρόπους που παραμένουν αόρατοι για τους περισσότερους. Και παρ’ όλα αυτά, το κόστος ζωής είναι υψηλό: το ίδιο λίτρο γάλα, η ίδια κιλοβατώρα ρεύματος, η ίδια σακούλα τσιμέντου κοστίζουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην ηπειρωτική χώρα. Παρά τις δυσκολίες, τα νησιά μας επιτελούν λειτουργίες απολύτως κρίσιμες για το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον. Αποτελούν πύλες για τις διασυνοριακές ροές, κόμβους εποχικής εργασίας, κρίσιμα σημεία για τη ροή ενέργειας και τη θαλάσσια μεταφορά. Και η ικανότητά τους να αντεπεξέλθουν σε αυτές τις λειτουργίες – παρά τις πιέσεις όπως η ακανόνιστη μετανάστευση και οι κλιματικές διαταραχές – απειλείται σήμερα».
Ο τουρισμός στην Ελλάδα αντιστοιχεί σχεδόν στο ένα τρίτο του έμμεσου ΑΕΠ, και περίπου δύο τρίτα αυτής της αξίας παράγονται στα νησιά: «Ο τουρισμός, επομένως, είναι για εμάς η διατομεακή μηχανή που στηρίζει δραστηριότητες στον κατασκευαστικό κλάδο, στη γεωργία, στην ενέργεια και στη ναυτιλία. Ωστόσο, σε περιοχές με περιορισμένες υποδομές και πεπερασμένη προσφορά κατοικίας, η ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη γεννά μια νέα σειρά προκλήσεων. Αυτό που ξεκίνησε ως πολύτιμο εισόδημα για ένα τοπικό νοικοκυριό, εξελίχθηκε σε ένα μοντέλο ανάπτυξης που εκτοπίζει κατοίκους και αφήνει πίσω του κατακερματισμένες κοινότητες. Ζώντας την πραγματικότητα των νησιών καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, διαπιστώνω καθημερινά την επείγουσα ανάγκη για στήριξη των τοπικών υποδομών, για διασφάλιση επαρκούς συνδεσιμότητας, για προσαρμογή των φορολογικών επιβαρύνσεων (όπως ο ΦΠΑ), και για άμεση αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης των βραχυχρόνιων μισθώσεων που επιβαρύνουν τις δημόσιες υπηρεσίες, στρεβλώνουν την αγορά κατοικίας και καλλιεργούν ένα κλίμα αποστροφής απέναντι στον τουρισμό».
newmoney.gr
