Ξυπνάει ένα ωραίο πρωί ο Μπάιντεν, βαριεστημέναόπως πάντα, κοιτάζει στον καθρέφτη το φρεσκοξυρισμένο μούτρο του και λέει: «τι να κάνωλίγο πριν φύγω από το Λευκό Οίκο για να μείνωαξέχαστος στον μάταιο τούτο κόσμο;» Ποιος ξέρειτι όνειρο είδε, παίρνει τηλέφωνο τον Ζελένσκι και του πετάει το παρασύνθημα: «Δεν ρίχνεις στην Ρωσία κανένα πύραυλο μεγάλου βεληνεκούς απόαυτούς που σου είχα στείλει, να μην πάνε και στράφι;»
Άλλο που δεν ήθελε ο παθιασμένος Ουκρανός, δεν άργησε ούτε λεπτό.
Μόλις παίρνει χαμπάρι ο Πούτιν , «έτσι είστε, τους λέει, «μισό λεπτό..»(κυριολεκτικά μισό) κι αρχίζει να βομβαρδίζει ανηλεώς το Κίεβο .
Πριζώνει και τον στρατό του κι αρχίζει και καταλαμβάνει εδάφη στα ανατολικά της Ουκρανίας.
Την ακούνε κάπως οι ΗΠΑ, αδειάζουν την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο και την ιδιάστιγμή, η Ευρώπη που είναι γενναιά και ριψοκίνδυνη, δηλώνει έτοιμη να συνεχίσει την οικονομική ενίσχυση στον Ζελένσκι με λεφτάκιαδικά σας, δικά μας και των υπολοίπων Ευρωπαίων,που τα είχαν στην άκρη για ώρα ανάγκης , για την βελτίωση της ζωής μας και κάτι τέτοια χαζά…
Μήπως έχετε καμία ψευδαίσθηση ότι του Πούτιν το αυτί θα ιδρώσει, θα συμβιβαστεί και θα γυρίσειπίσω τα εδάφη που κατέλαβε; Ούτε με ενέσεις.
Ας γυρίσουμε τώρα όλοι στις δουλειές μας, γραφείο, παιδιά στο σχολείο, γυμναστήριο, κομμωτήριο , πεντικιούρ…
