Τι γίνεται όταν ένας δημόσιος φορέας αρνείται να πληρώσει για κάτι που αποδεδειγμένα του παρέχεται – όχι για κέρδος, αλλά για τη λειτουργία ενός έργου κοινής ωφέλειας; Γίνεται… ΔΕΥΑΡ.
– Του Δαμιανού Αθανασίου –
Ό,τι δεν έκανε μια δεκαετία γεωτρήσεων και υδροδοτικών παλινωδιών στη Ρόδο, το πέτυχε ένας… φάκελος από την ΑΑΔΕ. Στις 13 Μαΐου 2025, η ΔΕΥΑΡ ενημερώνεται επισήμως πως της βεβαιώθηκε οφειλή άνω των 6,5 εκατομμυρίων ευρώ από την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου. Όχι γιατί της πουλήθηκε νερό, αλλά γιατί –σύμφωνα με την υπογεγραμμένη Προγραμματική Σύμβαση του 2022– πρέπει να καλύπτει τα λειτουργικά έξοδα του έργου «Φράγμα Γαδουρά». Μια υποχρέωση την οποία όχι μόνο είχε αποδεχθεί αλλά και είχε εγκρίνει ο νυν δήμαρχος Ρόδου, ως μέλος της ΔΕΥΑΡ τότε.
Η αντίδραση της ΔΕΥΑΡ; Δικαστική προσφυγή. Όχι διακανονισμός. Όχι διαβούλευση. Όχι αποπληρωμή. Μόνο καταγγελίες και αναρτήσεις στο Facebook.
Η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης Ρόδου, σε μια πρωτοφανή ενέργεια, προχώρησε σε ανακοπή και προσφυγή κατά της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και της ΑΑΔΕ διεκδικώντας την ακύρωση βεβαιωμένης οφειλής ύψους 6.537.312,36 ευρώ, που προέκυψε –ούτε λίγο ούτε πολύ– από τη σύμβαση που η ίδια υπέγραψε στις 6 Ιουνίου 2022.
Η αλήθεια πίσω από τη «διαφωνία» – Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι
Η Προγραμματική Σύμβαση του 2022, συνυπογεγραμμένη από Δήμο Ρόδου, ΔΕΥΑΡ και Περιφέρεια, όριζε με απόλυτη σαφήνεια: η ΔΕΥΑΡ πληρώνει μόνο τα έξοδα λειτουργίας, συντήρησης και ηλεκτροδότησης του έργου – όχι το νερό. Η Περιφέρεια μετακυλίει αποκλειστικά τις δαπάνες, δεν κερδίζει ούτε ευρώ.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου δεν πουλάει νερό. Ποτέ δεν πούλησε. Το φράγμα Γαδουρά είναι ένα δημόσιο έργο. Η ΔΕΥΑΡ δεν αγοράζει νερό από την Περιφέρεια – πληρώνει μόνο το κόστος λειτουργίας και συντήρησης του δικτύου που το φέρνει στις δεξαμενές της.
Αυτό το κόστος, λοιπόν, αποφάσισε να αμφισβητήσει η ΔΕΥΑΡ, παρά το γεγονός ότι προβλέπεται ρητά στην Προγραμματική Σύμβαση: «Ανεξαρτήτως της ποσότητας του νερού που θα λαμβάνει η ΔΕΥΑΡ, αυτή αναλαμβάνει να πληρώνει στην Περιφέρεια το τίμημα για τη λειτουργία του έργου».
Με άλλα λόγια: δεν έχει σημασία αν πάρεις 10 ή 20 εκατομμύρια κυβικά. Πληρώνεις για να δουλεύει το σύστημα που έχεις υπογράψει ότι χρειάζεσαι. Σαν να πας σε ένα πάρκινγκ, να έχεις ζητήσει φύλαξη, φώτα και καθαριότητα – αλλά να αρνείσαι να πληρώσεις γιατί σήμερα δεν πάρκαρες.
Η προσφυγή της ΔΕΥΑΡ: Τεχνικά επιχειρήματα, πολιτική στόχευση
Η προσφυγή που κατατέθηκε επικαλείται μεταξύ άλλων «πρόδηλη αοριστία», «παραβίαση της σύμβασης», και «κατάχρηση δικαιώματος» από την Περιφέρεια. Προσπαθεί δηλαδή να αποδομήσει το πλαίσιο της σύμβασης που… συνέταξε και υπέγραψε η ίδια.
Το δελτίο τύπου της ΔΕΥΑΡ κάνει λόγο για «εσφαλμένη ερμηνεία της σύμβασης» και «αδικαιολόγητη οικονομική επιβάρυνση», χωρίς να αναφέρει λέξη για το γεγονός ότι το έργο λειτουργεί και η ΔΕΥΑΡ παραλαμβάνει κανονικά το νερό.
Το νερό δεν είναι εργαλείο εκδίκησης – η Περιφέρεια το διαχειρίζεται ως αγαθό
Η απάντηση της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου είναι απολύτως σαφής:
«Δεν κάνουμε πολιτική με τις οφειλές. Ασκούμε διοίκηση με αρχές και διαφάνεια. Δεν πουλάμε νερό – χρεώνουμε μόνο τα έξοδα συντήρησης του έργου που διασφαλίζει τη δημόσια υδροδότηση».
Όταν η Περιφέρεια βεβαίωσε το ποσό στην ΑΑΔΕ –όπως υποχρεούται εκ του νόμου– η ΔΕΥΑΡ “θυμήθηκε” να αντιδράσει.
Η ειρωνεία των αριθμών και της… πολιτικής αμνησίας
Στο ειρωνικό αυτό αφήγημα, το πιο οξύμωρο ίσως είναι ότι ο νυν δήμαρχος Ρόδου κ. Αλέξανδρος Κολιάδης, είχε υπερψηφίσει την Προγραμματική Σύμβαση που τώρα η ΔΕΥΑΡ επιχειρεί να ακυρώσει. Δύο φορές μάλιστα, ως μέλος του ΔΣ της ΔΕΥΑΡ και της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου.
Δεν μπορείς να είσαι και υδροδοτούμενος και δυσαρεστημένος
Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου έχει κάνει το καθήκον της. Υλοποίησε το μεγαλύτερο έργο ύδρευσης του νησιού, λειτουργεί με νομιμότητα, και παρέχει νερό χωρίς να το εμπορεύεται. Η ΔΕΥΑΡ, αντιθέτως, μετατρέπει την ανικανότητα οργάνωσης και τις πολιτικές της αγκυλώσεις σε επίθεση κατά του φορέα που πληρώνει για να έχει η Ρόδος νερό. Σε κάθε πολιτική κόντρα υπάρχει το δίκαιο και το πρόσχημα. Στην περίπτωση αυτή, το πρόσχημα είναι η “διαφωνία για τη χρέωση”. Και το δίκαιο –όσο κι αν ενοχλεί ορισμένους– είναι με την Περιφέρεια.
Τι διακυβεύεται στην πραγματικότητα
Το διακύβευμα δεν είναι απλώς λογιστικό. Είναι πολιτικό. Αν ένα δημόσιο έργο, που σχεδιάστηκε για να αντικαταστήσει τις αλόγιστες γεωτρήσεις και να εξασφαλίσει καθαρό νερό στη Ρόδο, αφεθεί να υπονομεύεται από τον ίδιο τον φορέα που το διαχειρίζεται, τότε μιλάμε για αυτοχειρία. Όχι απλή διαφωνία. Και μην ρωτήσει κανείς τι γίνεται με τις γεωτρήσεις γιατί η ΔΕΥΑΡ ακόμη δεν απάντησε στην Περιφέρεια.
Η ΔΕΥΑΡ δεν έχει το δικαίωμα να παρακάμπτει τις υποχρεώσεις της, ειδικά όταν απολαμβάνει τη δυνατότητα παροχής νερού υψηλής ποιότητας στους πολίτες. Όχι γιατί το λέει η Περιφέρεια. Αλλά γιατί το υπέγραψε η ίδια. Και είναι να απορεί κανείς, η Περιφέρεια εισπράττει για να αποδώσει στην εταιρεία το κόστος από την υδροδότηση, η ΔΕΥΑΡ που εισπράττει από τους λογαριασμούς των πολιτών τι έχει αποδώσει και που; Δηλαδή πού είναι τα λεφτά αυτά πού πληρώθηκαν για αγορά συγκεκριμένου αγαθού;
Η σύγκρουση είναι επιλογή. Και σε αυτήν, κάθε πλευρά κρίνεται
Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου δεν επέλεξε τη σύγκρουση. Έκανε αυτό που της επιβάλει η νομιμότητα: να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον, να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία του μεγαλύτερου υδροδοτικού έργου του νησιού και να εισπράξει δαπάνες που οφείλει για λογαριασμό τρίτων.
Αντιθέτως, η ΔΕΥΑΡ προσέφυγε στη δικαιοσύνη όχι για να αποδείξει κάτι, αλλά –κατά τα φαινόμενα– για να κερδίσει χρόνο και εντυπώσεις.
Η Ρόδος, όμως, δεν έχει περιθώρια για εντυπωσιασμούς. Έχει ανάγκη από καθαρό νερό, διαφάνεια και σοβαρή διοίκηση. Και αυτά, αυτή τη στιγμή, φαίνεται να τα παρέχει μόνο ένας από τους δύο θεσμούς.
Σε κάθε πολιτική κόντρα υπάρχει το δίκαιο και το πρόσχημα. Στην περίπτωση αυτή, το πρόσχημα είναι η “διαφωνία για τη χρέωση”. Και το δίκαιο –όσο κι αν ενοχλεί ορισμένους– είναι με την Περιφέρεια.
Ο πολίτης ας κρίνει.
Πηγή:www.dimokratiki.gr
