Ο Χρήστος Σκάλκος ήταν ο άνθρωπος που υπηρέτησε για 39 χρόνια δίπλα στον Αριστοτέλη Παυλίδη, ήταν η σκιά του, ο επί δεκαετίες εξ απορρήτων και σωματοφύλακας του εκλιπόντος βουλευτή και υπουργού.
της Νατάσας Παμπρή
Ήταν ο αστυνομικός του, ο αδελφικός του φίλος, η σκιά του, ο άνθρωπος που μιλούσε μαζί του με τα μάτια…Με ένα βλέμμα!
Η περίπτωση του Χρήστου, είναι μία αντίστοιχη με τον Μανούσο, που ήταν μια ζωή βράχος δίπλα στον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και βρισκόταν καθημερινά μαζί του, μέχρι το τέλος. Έτσι και ο Χρήστος δίπλα στον Τέλη του…
Όσοι γνώριζαν τον Αριστοτέλη Παυλίδη, έβλεπαν τον Χρήστο Σκάλκο, πάντα να κινείται δίπλα του, όχι μόνο στην Αθήνα, που ήταν η βάση του, αλλά πολλές φορές να τον συνοδεύει και στα νησιά, στις τακτικές επισκέψεις του και τις αμέτρητες χιλιάδες περιοδείες του ή στις εκλογές. Η φυσιογνωμία του γνωστή σε μικρούς και μεγάλους. Στεκόταν πάντα ένα βήμα πίσω του.
Αμέτρητες οι ιστορίες που θα έχει να θυμάται και να διηγείται ο Χρήστος, ο άγρυπνος φρουρός του Τέλη, που βρισκόταν στο πλάϊ του μέχρι και την τελευταία ώρα. Δεν έλειψε ούτε για μία μέρα από δίπλα του, εκεί μέρα και νύχτα, είτε στο σπίτι του, είτε στο γραφείο του, είτε στις μετακινήσεις του, και βέβαια δίπλα του συνεχώς καθημερινά στη μάχη που έδινε την τελευταία πενταετία μέσα και έξω από τα Νοσοκομεία.
Με σεβασμό, ευγνωμοσύνη και απέραντη εκτίμηση προς το πρόσωπό του, για όλα αυτά που αποκόμισε δίπλα του, τις γνώσεις, την εμπειρία από έναν τεράστιο πολιτικό, βαθύ γνώστη της ιστορίας, της πολιτικής. Και εκείνος έδωσε την ψυχή του για να προσφέρει τον καλύτερο του εαυτό, προς τον αδελφικό του φίλο.
Πιστός σύντροφος με τα χρόνια, αφού δεν έφυγε από το πλευρό του, ακόμη κι όταν συνταξιοδοτήθηκε.
Και βέβαια ήταν δίπλα του, στην εκκλησία τη στιγμή του αποχαιρετισμού -εκεί πλάι στη σορό του “φρουρός” ως το τέλος, μέχρι την ταφή του Τέλη Παυλίδη, στην κωακή γη, στον οικογενειακό τάφο δίπλα στους αγαπημένους γονείς.
Ο Χρήστος συντετριμμένος, δε μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, πλάι στην οικογένεια, δίπλα στην σύζυγο του εκλιπόντος, την αγαπημένη του Καιτούλα, και τις πολυαγαπημένες του κόρες, την Αγγελικούλα και το Μαριτσάκι, όπως τις αποκαλούσε και όλους τους συγγενείς, τον Τάσο, την Αγγελική, τον Αντώνη, τον Μανώλη, τη Νανέτ και όλη την οικογένεια, που είπε το ύστατο χαίρε στον υπουργό τους… στον Τέλη της καρδιάς τους…στον Τέλη της Δωδεκανήσου… στον Τέλη της Ελλάδας!
Μετά το τελευταίο αντίο, θυμηθήκαμε απίστευτες ιστορίες με τον Χρήστο και τις κόρες του, από τις αναμνήσεις που θα μας συνοδεύουν για πάντα…Και θα έχουμε πολλές περισσότερες να εξιστορούμε από δω και πέρα….
